Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wielka nicość

Cytując klasyka, dziś "nic nie bedzie". Miałam wczoraj straszny dzień. Palec bolał i cały dzień kuśtykałam pojękując przy każdym kroku, a do tego dostałam @. I do bólu stopy doszedł ból brzucha. I szalejące hormony. Jak wróciłam do domu to byłam już tak wykończona tym dniem i kiepskim samopoczuciem, że prawie się popłakałam. Kompletnie nie miałam siły nic robić, więc Mój uznał, że chrzanić obiad, zamawiamy pizzę. No i ja tę pizze zjadłam, chociaż połowę mojej zwykłej porcji. Ale nie mam jak policzyć kalorii z pizzy, więc nie ma sensu liczenie ich w pozostałych posiłkach i prezentowanie niekompletnego menu. Treningu też nie zrobiłam, tylko kilka szybkich brzuszków, ale tez nie za dużo bo @. No wszystko się sprzysięgło przeciwko mnie...

Nie ma jadłospisu to o czym innym napiszę. Mam w niedzielę chrzest, mój kuzyn (bardzo bliski) zmontował ze swoją narzeczoną synka (wpadka, a co gorsza ona była na tabletkach i teraz i ja mam strachy, że też wpadnę mimo tabletek) no i trzeba zrobić imprezę. Mam z tym chrztem problem, bo zaproszenie dostałam ja, mama, tata, siostra... i tyle. Ani słowa o Moim. No ja rozumiem, że Mój to jeszcze nie rodzina, ślubu nie mamy, nawet pierścionka wciąż nie dostałam, ale u licha, kuzyn z narzeczoną tez papierka nie posiadają. Poza tym jesteśmy ze sobą prawie trzy lata. Mieszkamy razem od dwóch. Niedawno zapadła decyzja, że bierzemy razem kredyt na własne mieszkanie. To nie jest związek, który rozleci się za tydzień i do końca roku przerobię jeszcze 6 innych partnerów. A tu ani słowa w zaproszeniu. I czuję się z tym źle. Dlatego wymyśliłam, że do kościoła pójdę, prezent dam, ale na obiad w restauracji się nie wybieram. Zamiast tego Mój zgarnie mnie spod kościoła i pójdziemy na romantyczny spacer. Wydaje mi się, że to taki złoty środek pomiędzy uszanowaniem woli młodych rodziców a szanowaniem moich własnych uczuć. Ale i tak mam niesmak i wcale mi nie na rękę te chrzciny. Nie wspominając już o tym, że ateista w kościele, to dopiero będzie widok i niezapomniane przeżycie...

To znaczy - pójdziemy na romantyczny spacer jak palec pozwoli. Ale dziś rano już jest lepiej. Już mogę chodzić w miarę normalnie, ale muszę uważać, żeby krzywo stopy nie postawić, i żeby tym palcem nie ruszać. W każdym razie humor mi się poprawił, bo to oznacza, że może jeśli pooszczędzam stopę do końca tygodnia, to od poniedziałku będę mogła coś potrenować. Po raz pierwszy w życiu cieszę się na trening :) Dziś rano zaliczyłam kolejną obowiązkową wycieczkę na pocztę i spadło 160 kcal, po pracy muszę iść do apteki i stamtąd zamiast na autobus też pójdę na piechotę, może drugie tyle wpadnie. I może mimo braku treningu bilans kalorii będzie ujemny.

No, to ponarzekałam, pożaliłam się, na koniec wyraziłam optymizm. Jutro wracam z fotomenu jak zwykle. Trzymacie się cieplutko w ten chłodny piątek!