Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Żeby złamać jednego palca dwa razy to trzeba mieć
talent

Ja to jednak jestem specjalna, wiecie? Story time. Był kwiecień zeszłego roku, rozpędzałam powrót na Vitalię, była dieta, były treningi i nagle bam - wlazłam małym palcem w zwinięty dywan i go złamałam. O tym oczywiście dowiedziałam się prawie dwa miesiące później, kiedy zdążył się już prawie zrosnąć, bo przecież do chirurga takie terminy i nikogo nie obchodzi, że ja mam palec złamany teraz a nie za dwa miesiące (za to co miesiąc regularnie się ze mnie zdziera zakichane składki na jeszcze bardziej zakichaną służbę zdrowia od siedmiu boleści). Mówi się trudno i żyje dalej. W każdym razie nie mogłam chodzić przez kilka dni, przez kolejne trzy miesiące ten palec czułam i nie było mowy o jakichś intensywnych treningach. I wszystko się posypało. Zgadnijcie co zrobiłam wczoraj... Tak. Wlazłam tym samym palcem w kanapę. Jest siny, spuchnięty, nie mogę go ani całkiem zgiąć ani całkiem wyprostować i zajebiście boli jak staję na nodze. Dokładnie jak rok temu. I - co właśnie zauważyłam - dokładnie w rocznicę tej wyczekanej wizyty u chirurga. Na bank znowu złamany. Nie mam zamiaru znowu się bawić w lekarzy, bo za dwa miesiące to mi kolejny raz samo przejdzie, będę go tylko usztywniać tak jak mi poradziła pani chirurg ostatnim razem. Ale k*rwaaaaaa... Dlaczego? Dlaczego znowu własnie wtedy, gdy wpadłam w rytm treningowy po tylu miesiącach starań? Co jest ze mną nie tak? Jak wczoraj do mnie dotarło co się stało to się popłakałam. Nie z bólu czy coś. Ze złości. Bo jak ja mam ćwiczyć i to Shreda jak ledwie mogę stanąć na nodze?

Mam ochotę przeklinać i to bardzo brzydko i kreatywnie. Jestem zła. Nie, jestem wściekła. A może wciąż nie - jestem z********e w**********a. I wiecie co? W d*pie mam ten zakichany palec. Nie pozwolę sobie znowu wszystkiego zepsuć przez najgłupsze złamanie w historii ludzkości. Idę po pracy do apteki po taśmę usztywniającą, czyszczę z błota adidaski, w których przyszłam do pracy i o rany, co to była za ulga, jak mi ten palec podtrzymały po wczorajszym wieczorze chodzenia boso, i zamierzam ćwiczyć. Widziałam niedawno filmik jak chłopak z porażeniem mózgowym podnosił ciężary, chociaż ledwie był w stanie je złapać - a ja płaczę z powodu złamanego paluszka? Żałosne. Opuściłam już wczoraj jeden trening przez ten palec, więcej nie opuszczę. A tak jestem nakręcona, że jak jeszcze się trochę powściekam to pójdę pobiec z nim maraton xD

Nie, tak poważnie dziewczyny to jest nieciekawie i naprawdę boli, ale naprawdę nie zamierzam przerywać treningów. Dietowo ostatnio jest fajnie, tutaj moje menu z wczoraj:

Śniadanie: całonocna owsianka z siemieniem lnianym i jabłkiem
Lunch: bułka pełnoziarnista z hummusem i ogórkiem
Kolacja: ziemniaczki z filetem z kurczaka i buraczkami z chrzanem

452 kcal deficytu to bardzo ładny wynik jak na brak treningu. I nawet żelaza więcej niż zwykle - tylko wszystko inne kuleje. Ech. Serio, zaczynam coraz bardziej szanować dietetyków, to wcale nie jest proste tak ułożyć jadłospis, żeby wszystko było zapewnione. No i co jeszcze? Siedzę wściekła jak osa w pracy, popijam poranną yerba mate i zastanawiam się co dziś na obiad zrobić. I nic mi nie przychodzi mi do głowy. A tu trzeba cały długi weekend obiadami zapełnić i po pracy zrobić zakupy, bo znam siebie wystarczająco, żeby wiedzieć, że żadna siła mnie w piątek i sobotę z domu nie wyciągnie. No nic, lecę kochane poczytać co tam u Was póki szefa nie ma. Miłego dnia!