Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Powolny koniec mojego malżeństwa

Zawsze myślałam że będę szczęścliwą mężatką z parką dzieci u boku. Dzieci mam i to wspaniałe. Mąż mój książe z bajki, nie jest już księciem. Jest lokatorem z którym przyszło mi dzielić mieszkanie i łóżko. Nie pochodzę z zamożnej rodziny, wszystko co mam zawdzięczam wyłacznie swojej pracy. Przed ślubem żyliśmy razem ale każde z nas miało swój świat. Taki układ był zdrowy i nam pasował. Ślub- strasznie bałam się samotności. Nigdy nie miałam faceta "na poważne". Szybki związek, szybki sex, szybkie i bezbolesne rozstanie. Później pojawił się ON i zapragnęłam sukni, wesela. szczęścia. 10 miesięcy po ślubie pojawił się Pierworodny. Zamknieta w domu, sama z dzieckiem zmagałam się z depresją poporodową. JEGO nie było. Ciągłe wyjazdy służbowe, nadgodziny. A ja czekalam z zegarkiem w ręku patrząc na mijające minuty, godziny. Odżyłam gdy wrociłam do pracy. Niestety doszło mi tylko więcej obowiązków i przestałam mieć czas tylko dla siebie. Musiałam umawiać się z NIM na wyjście na fitness (żeby wrócił przed 19tą do domu i zajął się Młodym). Nie zapomnę jak czekałam ze spakowaną torbą na jego powrót a on nawet nie zadzwonił żeby uprzedzić mnie że nie da rady sie dzis wyrwać. Fitness poszedł w zapomnienie. Nie robilam ze soba nic. Tylko praca, dom, sen, praca, dom, sen. Nic dla siebie. Zakupy??- a kto zostanie z dzieckiem kiedy ja będę buszowała w przebieralni? Kolejna ciąża. On na kursie 300km od domu, wracał tylko na weekendy które i tak spędzaliśy poza domem u teściów. Z całą ciażą zmagałam się sama. Zero pomocyNikogo nie interesowałao że potrzebuję się przespać i padam. Musiałam zajmować się synem, prać, gotować, sprzątać. ON jak już był w domu, czytał gazety, książki, spał- bo zmęczony. Urodzila się Miśka. Gdyby nie niania która pomagała mi przy dzieciach, nie ogarnełabym wszystkiego. Po ciąży sporo przytyłam, zajadałam stres, samotność. A ON uciekał jeszcze dalej. Wróciłam do pracy. Niestety wydatki na nianię, jedzenie, dzieci, lekartwa i lekarzy (Pierworodny choruje od kiedy poszedł do przedszkola), sa onad moje siły. Ostatnią rzeczą jaką kupiłam sobie był rękawiczki zimowe. ON tylko wymaga, zebym się usmiechała i była zoną z obrazka. Tak samo jest z dziećmi. Kiedy sa grzeczne chętnie je ponosi. Rodzina jak z obrazka. Jest luty, za chwilę Młoda skonczy roczek. Od 3 miesięcy ze sobą nie sypiamy choć śpimy w jednym łóżku. Każdy ma swój świat tyle że JEGO jest beztroski. Nie wstaje w nocy do chorego dziecka, nie chodzi z nimi do lekarza, nie martwi się o sprzątanie, gotowanie i pełną lodówkę. Ciągle jednak krytykuje, że w łazience bałagan, że rzeczy jest za dużo, ze trzeba wywalić połowę zabawek bo dzieci mają ich za dużo.

Nie rozmawiamy, fukamy na siebie.

ON teraz zmienia pracę. Siedzedzi w domu całymi dniami. MImo tego lecę co sil z pracy, zeby zrobic obiad. Kiedy wchodzę zziajana z torbami zakupów, dostaję dzieci i pytanie co na obiad? Nie potrafimy być przy sobie mili. Ostatni raz wyszliśmy razem (tylko we dwoje) ponad 3 lata temu. Nie pamiętam kiedy mnie przytulił, kiedy pocałował.

Szkoda mi dzieciaków. Wyżywam się na nich. Krzyczę bez powodu. Później przychodzi poczucie winy. NIE OGARNIAM. TO chyba już koniec