Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przysiady - dzień 12, 13 i 14

Najpierw święta, a potem choroba zmusiły mnie do pauzy w przysiadach. Jeszcze nie jestem do końca zdrowa, ale odzyskałam siły, więc stwierdziłam, że trzeba się zmusić do ćwiczeń.

Musiałam też odwołać wszystkie lekcje niemieckiego, bo straciłam głos. Kilka nocy tak kaszlałam, że w ogóle nie mogłam spać, aż mnie brzuch od kaszlu bolał, normalnie tortura, ale dziś już prawie normalnie mówię, więc nie odwołuję lekcji.

Z dobrych wieści, uwaga, uwaga... udało nam się kupić dom!! Wczoraj podpisaliśmy akt u notariusza, dziś bank wysłał jakieś papiery, że wszystko pasuje, więc wszystko zapowiada się dobrze. Także yay, mamy dom! :)

Oczywiście nie obyło się bez nerwów. Na miejscu ta babcia próbowała negocjować, bo w akcie było, że ma czas do końca czerwca, żeby się wyprowadzić. Ona mówi, że się nie zgadza, bo miała mieć trzy miesiące, a nie dwa. Mój mąż na to, że ta rozmowa była w marcu, a ona mówi, że ale ona zamierzała liczyć od dnia podpisania aktu. Notariusz na to, że przecież dostali ten akt mailem trzy tygodnie temu z tą samą datą i nie zgłosiła żadnych zatrzerzeń(na dodatek u tego notariusza pracuje jej córka, która z nami była na akcie jako świadek i nie jestem pewna czy sama nam tego aktu nie przygotowywała, ale sprawdzic też na pewno mogła), a ona, że to dla niej za mało czasu. Mój mąż zaczął tłumaczyć, że z przyczyn podatkowych on w najpóźniej 1 lipca musi się zameldować, bo minie pół roku jak mieszka w innym kraju niż jest zatrudniony, przez co może mieć problemy podatkowe, stąd ta data. Plus już od lutego mowiliśmy, że na wakacje musimy mieć dom, mwóiła, że nie ma problemu. Na szczęście córka się wtrąciła, zaczęła jej tłumaczyć, że przecież dwa miesiące to dużo, żeby znaleźć mieszkanie na wynajem. No właście - okazało się, że ona tylko najmu szuka, a nie kupuje... eh. My powiedzieliśmy, że możemy przytrzymać jej rzeczy i meble jeśli będzie potrzebowała wiecej czasu, to dla nas żaden problem, a córka powiedziała, że przecież na jakiś czas może wprowadzić się do niej nim czegoś nie znajdzie. Wszyscy mieszkają w tej samej miejscowości. W końcu babcia się zgodziła. W ogóle to ona sama przeciągała z tydzień czy dwa zanim dostarczyła notariuszowi rozliczenia za gaz, prąd itp, a potem te 3 tygodnie go sprawdzała, więc możliwe, że jak po raz pierwszy go sprawdzała, to widziała że są prawie 3 miesiące więc klepnęła temat, ale wszystko jej trwało tyle czasu, że ten miesiąc jej w końcu uciekł. Może tak to było. Nie wiem. Ale od kiedy był szykowany akt to na pewno miała te 3 miesiące na szukanie albo nawet i więcej i sama przedłużała temat, ale teraz się okazało, że ona w ogóle nie zaczęła niczego szukać... No cóż, życie.

Jedną z najwazniejszych rzeczy jest dla mnie to, że w końcu wypiszemy syna z prywatnej szkoły i będzie mógł iść do państwowej. Nienawidzę tego snobizmu tutaj gdzie chodzi teraz. Niektórzy z tych rodziców zachowują sie jakby byli najważniejszymi obywatelami w kraju, przez co część z tych dzieci też taka jest. Dominująca większość. Jeszcze nie potrafią dyscypliny utrzymać, bo chyba się boją, że dzieci poczują się urażone i powiedzą rodzicom, że nie są zadowolone. Normalnie są traktowani jak klienci, a nie uczniowie. Bardzo niezdrowa sytuacja. Mój syn miał trzech fajnych kolegów w klasie, ale został mu już tylko jeden, bo pozostali dwaj zmienili szkoły(ciekawe dlaczego...), także sam mówi, że nie może się doczekać aż zmieni szkołę i pozna inne dzieci. W ostatnie ferie pojechaliśmy do Polski i moja mama zapisała go na grupowe zajęcia z pływania i później cały czas mówił, że o wiele bardziej lubi polskie dzieci niż słowackie, i że chciałby z polskimi dziećmi jechać na wakacje. Nie dziwię mu się, jak tu lokalnie ma do czynienia tylko z taką specyficzną demografią... ale nic to, na szczęście mimo wszystko w miarę lubi szkołę więc już dobimba te dwa miesiące, przynajmniej się jeszcze niemieckiego poduczy bo to niemiecka szkoła, a od nowego roku może już jakiś fajnych rodziców się tu pozna, normalnych ludzi, normalne dzieci :) U nas pod blokiem ma swoich kolegów, których lubi, ale ze wszystkimi ma dużą różnicę wieku, jest albo 2-4 lata młodszy, albo 2-3lata starszy, a jak ma się 9 to to jest przecież ogromna różnica wieku ;) 

Także ostatnie dwa miesiące i wskakujemy w nowe życie :)

A na wakacje muszę doprowadzić się do dobrej formy. Nie wiem jeszcze czy gdzieś pojedziemy czy będziemy się urządzać/meldować/ubezpieczać, ale może się uda. Już wyrabiam paszport. Tym razem nawet udało mi się wyrobić fotkę, której nie będę musiała się wstydzić przez kolejne 10 lat, także wow, świat jest mój :D