Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
byle do przodu

Długo nie pisałam, bo mi sie nie chciało. Na dworze pogoda listopadowa a jak sa jakies przebłyski słońca to wychodzę z domu pogrzebać cos w ogrodzie albo wygrzać tłuszczyk na słońcu. Niestety są to jak na razie tylko radosne momenty. Właściwie od września do teraz mamy na wybrzeżu jedna porę roku, czyli głęboka jesień a średnia temperatura to jakieś +4. Nic dziwnego, że człowiek ma depresję i myśli samobójcze. Aż dziw, że zmobilizowałam się do tego odchudzania. Nie powiem, idzie nieżle tj. staczam się po równi pochyłej - w pozytywnym znaczeniu tego wyrażenia. Co tydzień 1 kilos mi ubywa. I to jest to!!! Tempo prawidłowe a do lata (jeśli nadejdzie) jest jeszcze trochę czasu. Niestety nie moge sie zmobilizowac do regularnego wysiłku. Co prawda byłam kilka razy na rowerze i raz na rolkach, ale o ćwiczeniach w domu nie ma na razie mowy. Ta aura odbiera mi całą energię. Czekam na słońce, to zawsze działa. Powoli ale konsekwentnie przyzwyczajam się do nowych reguł żywienia. Jem co 2 godziny lekkostrawne posiłki oparte na produktach mlecznych, pełnoziarnistym pieczywie, kaszach, mięso 2 razy w tygodniu, warzywa na parze i o dziwo nie mam wzdęć, gazów inaczej smakuja posiłki. Nie potrzebuję już tak dużo soli.
Ponieważ prowadzę 2 kuchnie - swoja i reszty rodziny. to czasem zdarza mi się drobne grzeszki (dzis placki ziemniaczane). Niestety z jedzeniem jest jak z każdym nalogiem gdy go rzucisz. Zawsze istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że jak jaz spróbujesz tego co nie powinnaś to poleci jak domino.