Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Kiedy nie czujesz się dobrze ze sobą, nie czujesz
się dobrze z nikim innym.

Wszystkie poprzednie wpisy usunęłam, bo.. było mi wstyd za to, co tam wypisywałam, za swoją dietę, podejście do odchudzania.. za wszystko. Miałam ze sobą naprawdę duży problem, z którym sama zaczęłam walczyć. Błędne koło ćwiczeń przy diecie 1200kcal i rzucania się na jedzenie, by później pozbyć się go w obrzydliwy sposób, płacz i lament przed lustrem na widok swojego ciała.. To naprawdę straszne, zwłaszcza, że nigdy nie byłam "grubą świnią", o której pisałam. W swoim pierwszym wpisie postanowiłam, że jeśli nie pomogę sobie sama, poproszę o pomoc kogoś bliskiego. Ale się udało :) I to jedna z tych rzeczy, z których jestem dumna w swoim życiu. Choć na początku nadal liczyłam kalorie i miałam na tym punkcie niezłą obsesję, katowałam się ćwiczeniami, jedząc 1400kcal dziennie, pokonałam okropne przyzwyczajenie radzenia sobie z wyrzutami sumienia po posiłku. Po kilku miesiącach poznałam swojego chłopaka. To on uczył mnie patrzeć na siebie inaczej. Widział we mnie kogoś wartościowego, komplementował, dodawał pewności siebie, nie zauważał mankamentów mojego ciała, które ja uważałam za ogromne.. Sprawił, że zaczęłam lubić to, jak wyglądam. Przestałam liczyć kalorie, przytyłam 3 kilogramy (co z perspektywy czasu nie było tragedią), jednak nie przestałam ćwiczyć. I po jakimś czasie mój organizm sam zaczął pozbywać się nowego "balastu", a przemiana materii pozostała niezachwiana przy normalnym jedzeniu. 

Teraz? Przygotowuję się do matury, więc nie ćwiczę już 1,5h dziennie, ale staram się robić brzuchy i przysiady wieczorami (zawsze coś), raz-dwa razy w tygodniu jeździć na aerobic, a w luźniejsze dni wracać do Mel B. Jem w zasadzie wszystko, na co mam ochotę, a że lubię zdrowe jedzenie, to po nie najczęściej sięgam :) Czasem wpadnie też jakiś słodycz, ale to już nie koniec świata - umilam sobie czas nauki rządkiem czekolady, albo garścią orzeszków ziemnych.. jest okej :)