Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
WAGA - temat tabu.

Cześć! :)

Dziś mija 32 dzień mojej diety. Kolejny dzień wyrzeczeń i pracy nad sobą. Jakie są efekty możecie sobie podejrzeć wyżej. Ale to nie jest jedyny wyznacznik wprowadzonej zmiany. To, że lepiej się czuję już było w poprzednim wpisie, skupię się więc bardziej na psychologicznej stronie.

Pamiętam jak w dzieciństwie marzyłam żeby zostać słynną piosenkarką, nie wiem nawet za bardzo jaką bo pierwszym zespołem, którego mogłabym słuchać godzinami był Queen (Freddie nie byłby ładną kobietą ;)), do ich utworów powstawały również moje pierwsze układy choreograficzne. Czas zweryfikował plany i teraz moje marzenia są bardziej przyziemne. To, że marzę żeby schudnąć jest raczej dość oczywiste, ale to co za tym idzie jest bardziej istotne: zdrowie, pewność siebie, samodzielność, może kiedyś tam miłość... W tej chwili czuję, że te marzenia się trochę spełniają, to poczucie jest u mnie zbliżone do satysfakcji z osiągniętego celu, a że te cele prowadzą właśnie do spełnienia tego marzenia to jeszcze dodatkowo mnie napędza. Sama nie mogę się nadziwić jaką radość to daje (pragnę dodać, że ten wpis piszę dodatkowo na delikatnym kopie, ponieważ dziś jest mój dzień ważenia i od ostatniego tygodnia zaliczyłam wynik -0,8 kg). 

Przejdę teraz do sedna wpisu - czyli jego tytułu. Nikt nie wie ile tak naprawdę ważę, pomijając koleżankę, która mi pokazała tą stronę i kuzynki, której odważyłam się podesłać linka, no chyba że komuś więcej pokazała moje wpisy :P (pozdrawiam Cię Sylwuś :*). W moim domu niekiedy był to temat numer 1: Ile waży Weronika? Uciekałam przed wagą jak tylko mogłam, ważyłam się może raz na dwa miesiące i to jak nikt nie wiedział. Zdarzało się nawet że typowali wyniki, szkoda że nie pomyślałam bo może bym na tym coś zarobiła, zwłaszcza że wyniki były zwykle zaniżone (wierzyli we mnie :D). Kiedyś mnie to irytowało, teraz sobie myślę: "na Boga masz 24 lata, to twoja sprawa i ty musisz się z tym sama uporać". Może kiedyś zaspokoję ich ciekawość ale tylko w momencie gdy osiągnę cel ostateczny w celach porównawczych.

Osiągnięcia minionego tygodnia: wczoraj postawili przed mną wielkiego pączka z marmoladą, lukrem i skórką pomarańczową i grzecznie podziękowałam. Niby żadna sztuka, ale sam fakt że nie miałam na niego ochoty był zadziwiający.

Na koniec wyznanie grzechów: nie ćwiczyłam ostatnio, bo mnie choroba rozłożyła, i nie miałam siły, ale od dzisiaj biorę się ostro za nadrabianie.

Trzymajcie się cieplutko! :)

Wero.

P.S.: Jeżeli wytrzymam na diecie drugie tyle co teraz to będzie to oficjalnie moja najdłuższa dieta :D Trzymajcie kciuki!