Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Początek

Przyszedł w końcu ten dzień, kiedy moje ciągłe obietnice co do diety i ćwiczeń zamierzam wypełniać...Nie wiem na ile mi się to uda, mam nadzieję, że kolejny raz nie zaprzepaszczę jakiegoś okresu czasu w moim życiu, w czasie którego już dawno mogłam zrzucić tyle ile chciałam.
Nie chcę być już gruba, nieatrakcyjna, marnować swojego życia, swoją młodość, na bycie kimś, kim nie chcę być. Do tych lat już nigdy nie wrócę. Na starość kiedy będę wspominać dawne dzieje jak to sobie będę tłumaczyć, że co, od ładnego wyglądu i dobrego samopoczucia ważniejsze dla mnie były słodycze? Że w tak młodym wieku nie potrafiłam trochę poćwiczyć? Przecież to wstyd...Ile to już razy obiecywałam sobie, że się za siebie wezmę, że w końcu mi się uda...Ile czasu przeglądałam strony internetowe czytając które ćwiczenia są najlepsze i dlaczego. I na tym się kończyło, nie potrafiłam wytrwać. W sumie to w tygodniu chodzę do szkoły, muszę się uczyć, odrabiać lekcje itd. i nie mam już siły, ale ile czasu siedzę na bezsensownych stronach w internecie, kiedy mogłabym ten czas przeznaczyć na ćwiczenia.
Marzy mi się piękne ciało, na które faceci na ulicy będą się oglądać. Tak, dziwnie to brzmi patrząc na to ile mam lat, ale nic tak nie uskrzydla jak zobaczenie, że jakiemuś przystojnemu chłopakowi się podobam. Chciałabym mieć adoratorów jak niektóre koleżanki. I to nie dlatego żeby z którymś być, ale tak po prostu, dla samej myśli że są. Chyba wiecie o co mi chodzi.
Nie chcę żeby znajomi z liceum kojarzyli mnie "To ta grubsza..". Chce wszystkim udowodnić, że nie jestem taką szarą myszką. Chodzę do klasy z ludźmi naprawdę mądrymi, wydaje mi się że jestem przy nich taka głupia... Dlatego mało co się odzywam, nie często mam swoje zdanie, bo przecież "oni na pewno będą wiedzieć lepiej"..Wydaje mi się, że dlatego przez niektóych jestem oceniania jako nudna, bez własnego zdania...Chcę w końcu się zmienić, nabrać pewności siebie.
Trzymajcie kciuki :*