Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dzień 24 post nr

Drodzy i mili, waga mówi, ze choć nie dochodziłam do laptopa (rozważałam pisanie dziś przed północą, ale padłam) to realizowałam sensownie postanowienia nr, czyli ważę 69, 2. Oczywiście, dalej jestem tłusta ale ciut mniej;-). Czuję sie więc na bieżąco;-) i zachęcona do dalszych akcji. 

Jestem z córką młodszą u rodziców, i okazuje sie że moja mama (ten sam wzrost) waży mniej 66, uważa, że utyła (normalnie 62), ale wymiary w talii mamy te same - mierzyłyśmy spódnice, uznała, ze trzeba mnie pocieszać i wzięła na przymierzanie spódnic do galerii. Swoją drogą - rewelacyjny zabieg psychologiczny z tego wyszedł, bo po pierwsze wyszło że przymierzać muszę 42- 44, po drugie - że jest mnóstwo świetnych ubrań, których nie mogę kupić bynajmniej nawet nie patrząc na cenę - po prostu sie nie wbiję... Poczułam się więc zmotywowana i zachęcona;-) i wczorajszy spacer (ok. 30 min) uznałam za zbyt krótki ale nie dało się więcej. 

Teraz wiec myślę sobie: w postanowieniach noworocznych trwać dalej.  Z jedzeniem uważać jeszcze bardziej (chyba zapomniałam napisać, że prawie nie jem kolacji, staram sie jeść ok. 17 i potem piję w ramach zalewania sie ziołami czy herbatkami etc.). Trzeba do cholery ważyć mniej niż własna mama! I trzeba chodzić czasem jednak po galerii;-).

aha - i ponieważ cały ten mój plan wpływa pozytywnie na rozlazłość i odkładanie na później to zastanawiam sie czy sie nie zapisać na jakieś studia. Zaoczne oczywiście. Pomyślałam że dobrze mi to zrobi w sensie umysłu, nowych przestrzeni, dodatkowego zajęcia, no i papierka.  Muszę przemyśleć. Samo myślenie o tym jest miłe.

Dzieki ze jestescie