Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pamieta mnie tu ktoś?

#wróciłam na dobre?
Dwa lata temu leżąc na plaży pamietam jak z wagą coś ponad 71kg czyli 9kg mniej niż teraz siedziałam na plaży naburmuszona i powtarzałam sobie ze w tym roku bede wyglądać pieknie, nie będe leżeć na plaży tylko na plecach żeby nie było mi widać brzucha :)
I co?
Wakacje przybyły, ja z wagą 80kg dumnie broniłam swojego brzucha aby nikt nie zobaczył prawie 100cm w najgrubszym miejscu. 

Tegoroczne wakacje też minęły, problem pozostał. 

Popatrz na siebie dziewczyno czy to waga określa to jak sie czujesz sama ze sobą?
Moim zdaniem nie. 
Ciebie nie denerwuje wielka fałda na brzuchu. Czy nogi wielkości dwóch kolumn :)

To U C Z U C I E które jest tam gdzieś w podswiadomości i syczy
"jesteś gruba, nic z tym nie robisz"
"czekolada jest silniejsza od Ciebie"

Pisałam tu nieraz o samoakceptacji. O motywacji. O sile jaką trzeba mieć zeby zacząc.
A przecież sama sie nie akceptuje.

Waże 80kg. 
I na każdym kroku słysze, że jestem piękna.
I co? Nie wierze w to. NIE WIERZE. bo waże o min 15kg za dużo.
To chore prawda? 
Określać siebie przez cyferki na wadze.

Wiecie ile razy zaczynałam odchudzanie?
Hehe, od 27 stycznia 2012/13 juz nawet nie pamietam 
każda rzecz jaką wkładam do buzi 
jest przeliczana przez umysł.

Dobra czy zła?
Przytyjesz grubasie czy nie?

Nie raz płakałam, krzyczałam, chciałam sie pociąć (ale sie boje ostrych rzeczy :D)
bo sobie nie radziłam.
Tu nie chodzi o przytycie ale o BRAK samoakceptacji.

ODCHUDZANIE NIE POMOZE 
GDY SIEBIE NIE ZAKCEPTUJECIE

Wczoraj zaczęłam odchudzanie i zjadłam CAŁA czekolade
(pierwszy raz w życiu połknęłam całą XD)
Dziś też zaczęłam i wieczorem impreza....

Jesteśmy tacy słabi a cały czas wmawiamy sobie ze jesteśmy silni.
Nie jestesmy 
przynajmniej ja nie jestem.

A tu moja mordka :D
Gdyby wszyscy mnie zapomnieli, będe pisać częściej. Obiecuje :)

:D