Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
8 z wielu - jak to jest nie mieć marzeń

Witajcie,

Dziękuję za Wasze poprzednie komentarze - jest mi niezmiernie miło i jak się okazuje jest tu trochę dusz pokrewnych z takimi samymi zainteresowaniami ;)

Ale zasmucił mnie komentarz że jedna z Nas nie ma już marzeń.

Też miałam taki moment w swoim życiu - no w sumie to nie moment tylko miesiące. Uczucie zawodu towarzyszyło mi na każdym kroku, nie chciałam cokolwiek chcieć, bo wiedziałam że to się nie spełni, nie chciałam cokolwiek planować bo nie chciałam rozczarowywać otoczenia.

Z odchudzaniem kompletnie mi nie szło, tyłam. Wszystko sobie tłumaczyłam że jak nie umiem dzień przytrzymać jedzenia to jak cokolwiek innego ma mi wyjść.

Bardzo miło wspominam swojego Trenera, przeżyliśmy razem nie jedną zabawną akcję ale i nie jeden raz mnie wkurzał i klnęłam pod nosem, że na Niego trafiłam - ale zawsze te sytuacje dotyczyły wyjścia poza moją strefę komfortu.

Zapytał mnie jakie mam marzenia, powiedziałam że nie mam, to wyobraźcie sobie że trener personalny dał mi pracę domową: wypisz 10 swoich marzeń. No myślałam, że albo Jego za okno wyrzucę albo sama wyskoczę. Kazał wypisać długoterminowe i krótkoterminowe marzenia - nawet takie które wydają się nie do spełnienia. Miałam tydzień aby je napisać, ileż we mnie było złości że w końcu nauczyłam się żyć bez marzeń a On rozdrapuje ledwo zastygłą ranę. Nie chciałam pisać tych marzeń, nie chciałam nawet nad nimi się zastanawiać. Ale to był warunek dalszej współpracy a Jej chciałam. Na następnym spotkaniu dałam Mu kartkę z Nimi. Przeczytał i zapytał co muszę zrobić aby je spełnić, aby każde z nich spełnić. Jak widzę krok po kroku swoje działania w tych kierunkach. O błękicie, jaki to był wyczerpujący trening psychicznie :P Ale jak mnie uszczęśliwił na kolejne lata mojego życia xtagstartz3