Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Moje biedne, biegowe serce...

Moja żona dowiedziała się w końcu, że w tajemnicy przed Nią chodzę do kardiologa. Że mam problemy z sercem. Że z powodu biegania mam rozrost jednej z komór serca i muszę już biegać do końca życia. Dowiedziała się od swojego brata, a ten dowiedział się od kolegi, z którym chodzę na karate. Skąd wiedział o tym kolega - nie mam pojęcia.. Ile każde z nich dodało po drodze nie mam pojęcia..

Nie mam problemów z sercem i nie chodzę do kardiologa. Nie muszę biegać "do końca życia" - ale bardzo tego chcę. Szczerze podziwiam zawodników z kategorii K-70, K-80, M-70 i M-80. Chciałbym aby i mi udało się dotrwać w dobrej kondycji do tego wieku. Nie chcę wrócić do sytuacji gdy będę nosił na sobie dodatkowe kilkadziesiąt kilogramów tłuszczu. Bieganie to moja "tarcza" przed otyłością. To radość z biegu. To satysfakcja na mecie. To spotkania z przyjaciółmi i znajomymi. To wspaniałe wspomnienia.

Co jest prawdą w informacjach o moich "problemach zdrowotnych"?

- Po Silesii (i poprzednich maratonach) miałem problemy ze stopami/kostkami - w następnym miesiącu biegałem mało. Teraz jest OK, ale staram się oszczędzać stawy. Biegam tyle co do tej pory, a dodatkowe kilometry "dokręcam" wieczorami na rowerze stacjonarnym.

- Zlazł  mi paznokieć (po Jurajskim),

Co jest prawdą w informacjach "o sercu"?

- Biegacze miewaja "przerost komory". Ale nie wszyscy i nie zawsze. I raczej nie amatorzy biegający 30km tygodniowo. Nie byłem u kardiologa i nie czuję takiej potrzeby.

- Wszyscy biegacze mają "wielkie serce" do biegania. Wielkie serce mają Ci co wygrywają i Ci w końcówce. Kto nie wierzy - niech stanie kiedyś przy mecie maratonu w ostatniej godzinie.

Co jest parawdą w tym, że "muszę biegać?

Nie muszę. JA BARDZO CHCĘ BIEGAĆ!! A w szczególności w przyszłym roku przebiec Rzeźnika..