Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mój tłuszcz - moja zbroja.

Czy jesteś typem człowieka, który wystawiony na pastwę losu, będzie walczył o swoje miejsce, będzie się rozpychał łokciami, bił się, awanturował? Czy tak, jak ja, wolisz się usunąć, zniknąć, zakryć, uciec i zaszyć w swojej ciepłej i przytulnej jamce, gdzie nikt prócz najbliższych nie ma dostępu?

No więc to daje tkanka tłuszczowa. Robi człowieka niewidzialnym. Człowiek wtapia się w krajobraz i znika. Grubego zostawią w spokoju. Odejdą. A ten otuli się tłuszczem jak pierzynką i odseparuje od wszelkiego zła. Tłuszcz daje bezpieczeństwo. Grzeje i obejmuje. Izoluje. Nikt nie przebije się przez tę warstwę ochronną. 

Kiedyś czytałam jakąś książkę, w której autor opisywał swojego kota. Kot żył sobie spokojnie u niego, wychodził do ogródka, gdzie nic mu nie groziło i robił się z dnia na dzień coraz bardziej spasionym kotem. Aż pewnego razu do ogródka wpadł pies. Pies, jak to pies, zobaczył kota i rzucił się na niego. Kot po chwili osłupienia zaczął uciekać ile sił w grubiutkich nóżkach do domu. W ostatniej chwili zdążył, bo sadełko nie pozwoliło mu na szybki bieg. Od tej pory kot zaczął chudnąć sam z siebie. Bez ograniczania jedzenia, bez żadnych diet. Co się zmieniło? Zmieniła się w kocim mózgu definicja bezpieczeństwa.

.