Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nowa stara

Miała być Nowa Zelandia - nie pykło.

Miała być Nowa Kaledonia. I też zdechło. I to z przytupem. Rejs wykupiony. Wszystko zorganizowane. Jechaliśmy 1000 km. Po drodze pobłądziliśmy tak, że w pewnym momencie GPS wyprowadził nas na bezdroża buszu. Droga, póki była, była taka, że mój tato szedł przed samochodem i zbierał gałęzie, a ja jechałam za nim. Oczywiście, bezpośrednia droga, to Pacific Highway, autostrada i tam się nie da pobłądzić, ale mieliśmy po drodze nocleg w miejscowości o sympatycznej nazwie Yarrahapinni. No i tankowanie - ,stacji benzynowych przy autostradzie prawie nie ma, trzeba zjeżdżać do rożnych miejscowości, a do wielu z nich jest zjazd, ale wjazdu już nie ma. Trzeba jechać w przeciwnym kierunku, zawrócić się oczywiście nie da, więc jedzie się 50 km z powrotem, gdzieś, gdzie jest wiadukt i da się zmienić kierunek. W każdym razie dojechaliśmy jakimś cudem do Brisbane. Okazało się, że nie wiemy, skąd odpływają te wycieczkowce. Mieliśmy tam nocleg, więc chcieliśmy obczaić jak to wygląda, ale dworzec Central świecił pustkami. Byliśmy zmęczeni, głodni i wkurzeni i poszliśmy spać. Na następny dzień pojechaliśmy do portu. A tam nic. Pustki, jakieś kontenery, fabryki, żywej duszy. Błądziliśmy dwie godziny. W końcu telefon do siostry - help! Znalazła, gdzie jest ten Terminal. Pojechaliśmy - jakieś 30 km. Dobra, jest. Parking. "Była rezerwacja"?  Nie było! Mieliśmy zamiar zostawić samochód gdzieś na obrzeżach miasta i dojechać komunikacją miejską. Ale do tego trzeba wiedzieć gdzie, a oni nie raczyli tego podać. No ale gdzieś się udało samochód zaparkować. Okej. Idziemy do odprawy. Bagaże nam zabrali. "Czy mamy karty pokładowe?". Nie mamy. Skąd mamy mieć? Nie przysłali. No to wydrukowała nam jakaś kobieta. Stoimy w kolejce. Godzina. Puszczają nas jakimiś schodami ruchomymi do dużego gmachu. Mówią "proszę przygotować karty pokładowe i paszporty. Okej. Czy mamy zrobiobe testy na covid? Nie mamy. Bo nie było kiedy i gdzie. Ale mamy własne, kupiliśmy przed wyjazdem w aptece. Dobra. Robimy. Jesteśmy czyści, dostajemy potwierdzenie. Stajemy w następnej kolejce.

Stoimy w kolejce dwie godziny. Docieramy do okienka.  Pani pyta o ubezpieczenie. Kurde, jakie ubezpieczenie? Mówię, że ja i Młoda mamy, bo w Polsce kupowałam na cały świat. Oni nie rozumieją po polsku. Odsyłają nas do jakiegoś stanowiska. Po dłuższym tłumaczeniu co i jak stwierdzają, że jest okej. Tato nie ma ubezpieczenia, więc pokazują mu, jak kupić online. 350 AUD, przeszło 1000 zł. Dobra, kupił. Idziemy dalej. Certyfikaty szczepienia? Ja szczepiłam się przeszło rok temu Johnsonem. Raz, ale to była jednorazowa dawka. Pół roku wcześniej mialam covid. Badałam kilkukrotnie poziom przeciwciał. Zaszczepiłam się, żeby móc podróżować i chodzić do kina zanim znieśli te restrykcje.  Mam certyfikat. Tato szczepił się 4 razy. Ma papiery. A Młoda? 3 miesiące wcześniej skończyła 12 lat. Nie szczepiłam jej, bo dwukrotnie miała covid. No nie była szczepiona, co zgłosiłam wcześniej w formularzu, który nam wysłali. No to nie popłyniemy. Co k@rwa?! No nie. Bo takie są przepisy. No i super. Oddali bagaże i good bye. Kasy nie oddadzą. Bo nie. Młoda ryk. My wkurw. Bezsilność. Opad. Po fakcie zrozumiałam, że oni oczekiwali, że powiem, że była szczepiona, ale nie mam certyfikatu. A ja po prostu powiedziałam prawdę. I zderzyłam się ze ścianą biurokracji. 

Więc wracamy. 

Jesteśmy w plecy kilkanaście tysięcy zł. 

Osobiście mnie właściwie nie szkoda tego rejsu. Chciałam Nową Zelandię. To było substytutem. Chciałam lecieć samolotem, szybko i skutecznie. Nie znoszę tłumów. Nie lubię wody. Nudzi mnie rejs. Ledwo na promach wytrzymuję 20 minut. Lubię grunt pod stopami. Lubię różnorodność, przyrodę, las. Morze mnie odrzuca. Ale Młodej mi żal. Tak się napaliła na ten gigantyczny hotel na wodzie. Ja już się bałam, gdzie tam biegać. Niby jest jakiś pokład ze ścieżką biegową. Ale tak w kółko. Dwa okrążenia to już nuda. A ile to 8 km, co jest moim absolutnym minimum? A kolejnego dnia? I tak przez tydzień? Umarłabym z nudów. To nie rozrywki dla mnie. Ale Młoda... Tak strach jej było żal. 

No i mój tato, który stracił najwięcej, a przede wszystkim tak bardzo chciał nas gdzieś zabrać. To ich mi żal.

Wracamy. 

Przez 3 dni podróży praktycznie nic nie jedliśmy. Bo jazda. Bo ciemno. Bo nie ma gdzie. Przelotne frytki w MacDonaldzie, którymi rzygać się chce. Ciastka z hoteli. Krakersy, które na szybko wzięłam. Idziemy w Brizzy na pizzę i jogurt mrożony. Już nam trochę lepiej. Trochę.

Następny dzień - Gold Coast. Miasto atrakcji. Ale są wakacje i wszystko już porezerwowane. Jedyne, co było dostępne to park wodny GC. Taki na morzu. Dmuchane przeszkody, mnóstwo zjeżdżalni, tory przeszkód. To nam się podobało. Zdecydowanie i szczerze. 

I jedziemy dalej.

Już jesteśmy w NSW. Nowa.

Tym razem Nowa Południowa Walia. 

Przeszło połowa drogi do domu. Port Macquaire. Jutro obczaję, co tu jest. Na razie śpimy w motelu. 

....

Tak sobie myślę. Nie mieliśmy płynąć tym cruisem. No nie. Tyle przeszkód. Co się coś udało, to wychodziło kolejne. Coś nas od tego odciągało. Nie wiem co i dlaczego, ale zdecydowanie jakoś musiało się to skończyć w ten sposób..