Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
ale ten czas gna...

jak szalony.... tak dawno mnie tu nie było. Nie umiem oszukiwać ,nienawidzę kłamstw!! Dlatego mnie tu nie było. Bo co niby miałam pisać,że żrę, że oszukuję,że podjadam,że nie ćwiczę,że zawsze znajdę wymówkę,żeby nie jechać na basen.... . Wkrótce minie rok ,jak tu jestem wśród Was. Czytam jak to Wam się udaje, jak sobie radzicie ile Was to kosztuje wyrzeczeń a ja co.... dno, zero, katastrofa na całej linii!!!!!!!!!!!!
Wspominam czasy, ...był taki rok (za granicą) ,gdzie poświęciłam czas tylko dla siebie , codziennie rano ,gdy małżonek wyjeżdżał do pracy ,ja wskakiwałam na rowerek stacjonarny (taki najzwyklejszy, najtańczy) ,jeździłam CODZIENNIE 30km . przez pół roku nawet NIE POWĄCHAŁAM SŁODYCZY , zupełne zero, ani loda ,ani herbatnika ,ani dżemu czy kakao!!!!!!!!!!!!!! i bez pozostałych wyrzeczeń menu  z 75kg schudłam do 62kg w ciągu pół roku!!!!!!!!!!!!!! Z łezką w oku wspominam tamte czasy, jak się wspaniale czułam, jaka byłam zgrabna i radosna.... i wszystko to zaprzepaściłam. Pamiętam ,jak przyjeżdżaliśmy do Polski na sylwestra a ja we Francji kupowałam sobie sukienkę, jak cudowie było mierzyć rozmiary 38 .... i jakie wrażenie zrobiłam na znajomych ,którzy mnie nie widzieli przez te pół roku.... . Wyć mi się chce, jestem załamana.....  nie umiem zaakceptować siebie obecnej, nie wierzę,że ludzie otyli czują się dobrze ze swoją tuszą, że nie pragną być szczupli (nie mam na myśli chudzielców!!).Taka waga 68kg byłaby dla mnie akurat. Przecież czasy Francji minęły 12lat temu..... . a szkoda, chciałabym tam wrócić, żyć, być, cieszyć się życiem. "uparcie i skrycie,"...ech życie, .......