Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Gruba Helena.

31 lipca 2015

Od zawsze byłam Grubą Heleną. Takim małym odkurzaczem, który tylko czekał żeby capnąć to, co zostało na stole. Troszkę ziemniaków, może kotlet, a najlepiej wszystko. Byle dużo, byle tłusto, byle często. I tak teraz wyglądam; duża i tłusta i jestem Grubą Heleną.  Już w szkole mówiono o mnie "ta gruba", nie byłam imieniem, nazwiskiem, a nawet jakąś głupią ksywką. Tylko ta gruba. Każdy mnie znał, lecz co to była za sława, kiedy wszyscy kojarzą Cię tylko po tym, że zabierasz dwa całe miejsce w autobusie, lub Twoja śniadaniówka mogłaby zmieścić słonia, konia i górnika spod Wieliczki. Nikt nie byłby szczęśliwy, ale jednak... ja byłam. Kiedy w jednej ręce trzymałam pączka, a w drugiej dłoni butelkę zimnej coli - czułam się zdecydowanie najszczęśliwszym grubasem na świecie. I wierzyłam głupio, że przecież ciastko zjedzone w tajemnicy nie przysporzy kalorii, a owocowy napój wypity duszkiem wcale nie zalegnie w organizmie stertą cukru. Wszystko było dobrze dopóki zostawało to między nami. Między mną, a jedzeniem. 

I teraz kiedy mną, a moimi stopami jest jeszcze góra mojego brzucha, postanowiłam się tego pozbyć. Spojrzeć sobie w stopy. 
Więc 138kg.

Start.