Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Boże, Heleno!

Helena nigdy nie była porannym ptaszkiem. Może raczej [po]rannym. Takim co ma zblazowany dziobek i potargane skrzydełka. Przetarcie oczu, szybkie przerzucenie nóg na prawo i już można udawać, że chce się wstać i jest po co. Brzuch zachęcał Helenę by zjadła coś pożywnego, wygrywając w jej kiszkach "tu tu tu ruuu" niczym wojenny okrzyk. Spojrzenie w lustro uświadamia Helenie, że bez makijażu się nie obędzie. Worki pod oczami tak wielkie i ciężkie, że pewnie zawierają w sobie "kamień z napisem Love", a cera zmęczona jakby przez ostatni tydzień bawiła się w staruszkę. 

- Skoro prostytutki wychodzą zazwyczaj w nocy ... - odzywa się niespodziewanie za jej plecami Pan Kochający - to czemu nie nazywają się nocnice?

- Bo w takim przypadku w ciągu dnia musiałyby spać w norkach - odpowiada Helena całkowicie poważnie i wskakuje na szklaną wyrocznie. Waga jęknęła i wydała werdykt: 136, 1. Plecy Pana Kochającego jęknęły, kiedy Helena wskoczyła na niego.

-Boże, Heleno! - jęknął Pan Kochający.

Jęcząco pozdrawiam!