Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ciasto

Moja silna wola jest wystawiona dziś na bardzo ciężką próbę. Przychodzę do pracy a tu wielkie kawałki ciasta na moim biurku. Imieniny. Znowu. Delikatnie zwracam uwagę że ja nie mogę. W odpowiedzi usłyszałam że dziś można sobie odpuścić. W myślach krzyczę : NIE! NIE! NIE! Ciasto schowałam do szafki aby nie kusiło. Nie widzę go, ale mam świadomość że ono tam jest. Aby nie urazić koleżanki z pracy , ale również siebie i nie mieć poczucia winy wpadłam na genialny pomysł. Na koniec pracy jakoś je zapakuje i wyniosę z biura. Udam, że zjadłam, pochwale że dobre. Nie mam zamiaru go jeść i mam nadzieję, że wytrwam. Tak naprawdę to mam wielką ochotę na to ciasto. Ale tak się strasznie zaparłam, że muszę schudnąć, że za żadne skarby nie mogę zjeść ani kawałeczka. Walczę sama ze sobą. To moja nieustanna walka. Ale wiem że potrafię. Wczoraj miałam wielką ochotę zapalić. Wszędzie widzę ludzi z papierosami. Wcześniej jakoś tego nie zauważałam. Ale zacisnęłam zęby i nie zapaliłam. Udało mi się. Ze słodyczami też mi się uda. To taki sam nałóg jak palenie. I też potrafię się go pozbyć. 

Ciasto w domu zjedzone przez mieszkańców, którzy nie muszą przejmować się dietami i nadprogramowymi kilogramami. To dobrze. Już mnie nic tam nie będzie kusiło. Jak postanowiłam tak zrobiłam. Nie zjadłam ani jednego kawałeczka. Nawet nie spróbowałam.  Dziś pogoda piękna, więc też pójdę na rower- jak tylko wyjdę zza biurka, po 15.