Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jakoś nie potrafię już ze sobą rozmawiać.

Sobota powinna napawać optymizmem. Nie w moim przypadku. Straciłam już chyba wiarę, że mogę osiągnąć mój cel. Nadal sobie mówię, że to zrobię, że muszę to zrobić, że się da, że umiem, że potrafię. Ale już trudno mi w to wierzyć.

Zajmowałam się organizacją prezentów na dzień chłopaka i piekłam muffinki. Pewnie jesteście w stanie sobie wyobrazić - zostało mi trochę czekolady, no i miski do wylizania...a i babeczek wyszło mi zbyt wiele. Szkoda słów. Po prostu mi wstyd.

Później ciężko było mi się kontrolować. Może nie było tragicznie - przez tydzień przytyłam może  z kilogram. Tyle tylko, że miałam ten kilogram schudnąć a więc właściwie jestem 2 kilogramy w tyle... Potrzebuję jakiegoś porządnego kopa.

Z jednej strony chcę być z siebie dumna. Chcę patrzeć w lustro i nie czuć się zawiedziona. Chcę móc kupować ubrania i czuć się atrakcyjna. Chcę. Ale pracować na to jest już ciężej. 

Może jestem dla siebie zbyt surowa. Może powinnam zapomnieć o tym co było w tym tygodniu i walczyć o swoje szczęście - bo mój cel jest wart tej walki - przecież jestem tego pewna. 

Chcę taki brzuch 

Nie wierzę. Nie wierzę! Kiedy to pisałam moja mama przyniosła świeże bułki. Rzuciłam wszystko i pobiegłam po jedną. Nie ważne, że przed chwilą jadłam śniadanie.  Nie ważne, że miałam w ogóle nie jeść jasnego pieczywa. Jestem żałosna.