Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
wróciłam utyta i znowu będę się odchudzać

Tak. Wróciłam z podkulonym ogonem a już było tak fajnie.. Czterdziecha prawie na karku i cały czas waga do przodu do tyłu, do przodu do tyłu i tak bez końca. Tłusty czwartek za nami. Nie nie zjadłam pączka, zjadłam pączki. Wczoraj spotkanie z kumpelą a na nim pożegnałam piwo.

Większość z nas robi postanowienia noworoczne, a ja sobie zrobię wiosenne. Jestem dorosła, mądra, mam wole-kurcze trochę ona słaba, ale może się jeszcze coś da zrobić, no i mam kilka nadprogramowych kilogramów, gdzie jeszcze na początku sierpnia było super. Ja nie wiem jak tak można się zapuścić w tak krótkim czasie. Przy 164 było 60 kg a kilka miesięcy później już nie 60 a 75. MASAKRA!!!!!!

Więc będę mądra, schudnę raz i na zawsze. Moja szafa aż do mnie krzyczy, mam tyle super ciuchów w sam raz na wiosnę, lato w rozmiarze 38 a ja wybieram worki 42 a nawet 44 i znowu MASAKRA!!!

Pierwsza myśl ok zrobię to po cichu, zawezmę się przestanę jeść abo co??? Ale to nie to. Owszem nie będę jadła tydzień? może dwa? a potem dopadnę lodówkę i skończy się wielgaśną ucztą albo co gorzej jakaś bulimia błeee :-(

Więc wymyśliłam ten pamiętnik, obiecując sobie, że jak będę miała chandrę zamiast lodówkę otworzę kompa i dam upust swojej niedoli. No i może w kryzysowej sytuacji dostanę od kogoś kopa w d... i jednak będę się trzymała tej wytyczonej drogi. Ja już nie chcę tej bujawki, za stara jestem, niech będzie tak lub tak i koniec. Jak w pół roku -no może rok- nic się nie zmieni dam sobie spokój i będę się cieszyć tym jaka jestem a nie jak wyglądam.

Właściwie mam tylko cel chcę schudnąć, tak bez konkretnego planu, diety. To znaczy diety może i owszem: chudziej, mniej, zdrowiej.... trochę ruchu, może ćwiczenia. Kiedyś kręciłam hula hop, takim zwykłym do którego nasypałam piasku aby było cięższe i aby to kręcenie dało szybszy efekt. Teraz tez sobie kupię a, że mamy odwilż to i piasek się znajdzie:-)

Nie dobije czterdziechy jako wielka zaniedbana baba NIE, na szczęście jestem optymistką, dla mnie szklanka zawsze jest do połowy pełna i do tej pory pomimo, nie pozwalałam sobie na jakieś straszne jęki z tytułu tuszy. Owszem coś się zdarzało, popłakałam, poużalałam się i głowa do góry żyje się dalej.