Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
czy ze mną jest coś nie tak?

Hej Kochane! 

Dziękuję za wszystkie komentarze pod moim pierwszym wpisem, nawet nie wiecie ile dla mnie znaczą! :)

Dziś mam takie jedno przemyślenie, ale dla mnie bardzo ważne, a wstydzę się o tym rozmawiać. Problemy w moim życiu zaczęły się już dawno, dawno, ale rok 2020 był dla mnie tragiczny. Jak już wcześniej pisałam otarłam się o depresję, a może właściwsze byłoby określenie, że udało mi się uniknąć stanu w którym niezbędne jest przyjmowanie leków. Stres, problemy (te prawdziwe i te wymyślone przez moją głowę) sprawiły, że kawę piłam DOSŁOWNIE! litrami, a papierosa odpalałam papierosem. Stany depresyjne spowodowały, że higiena jamy ustnej leżała i kwiczała. Był okres w moim życiu, że miałam problemy ze wstaniem z łóżka, a co dopiero myślenie o myciu zębów, czy włosów. I stało się, moje zęby dosłownie się posypały... Odkąd mój stan psychiczny wrócił na dobre tory bardzo dbam o zęby, ALE! ale muszę je dokładnie wyczyścić z kamienia (jest go sporo) i naprawić 2 zęby. Niby oczywiste! Ale ja się boję iść do dentysty. Nie boję się bólu, robienia z zębem itd. Przez krzywy zgryz, duże ilości kawy, no i z czasem przede wszystkim papierosy bardzo zbiera mi się kamień. No i jak byłam "ostatnio" - to było przed moimi stanami depresyjnymi - na oczyszczaniu to hignienistka mnie dosłownie zje..ła, że kto to widział taki kamień, tak zaniedbać zęby i mówiła do mnie takim tonem jakby przyszedł do niej ktoś kto pierwszy raz na oczy widzi szczoteczkę do zębów. I poczułam się tym urażona. Owszem zdaję sobie, że mogła tak pomyśleć, ale jednak to ja przychodzę na wizytę i wymagam jej profesjonalnego wykonania, więc mogła zachować takie uwagi dla siebie. Może zdrowa osoba by się tym w ogóle nie przejęła, ale z moją ówczesną samooceną strasznie mnie to dobiło, nic się nie odezwałam, no i teraz się boję. Boję się, że sytuacja się powtórzy, że znów będę OCENIANIA. Niby wiem, że muszę iść jak najszybciej do dentysty, ale ta sytuacja wywołała we mnie pewną traumę i boję się, czy jestem już na tyle silna, żeby powiedzieć "przyszłam do Pani na zabieg, a nie po ocenę, proszę się skupić na oczyszczaniu" albo "no cóż, wiem, że jest bardzo źle, ale niestety kawa i papierosy nie pomagają, trzeba je będzie odrzucić". Nie wiem, czy jestem już na tyle silna, żeby sobie z tym poradzić. Uśmiech jest dla mnie bardzo ważną rzeczą, do tej pory był moim atutem. Nie chcę żeby stał się moim ograniczeniem, teraz kiedy pozbywam się ograniczeń, które niszczą mi życie, które nie pozwalają mi być szczęśliwe i iść po swoje, nie mogę pozwolić żeby przez głupoty pojawiały się w moim życiu nowe ograniczenia.

Na dziś to tyle, musiałam się gdzieś "wygadać". Mam taką prośbę! Jeśli kiedyś przyjdzie Wam do głowy skrytykowanie kogoś to ugryźcie się w język. Po jednej osobie wszystko spłynie. Inna, będąca na takim etapie życia jak ja wtedy, weźmie sobie tą krytykę do serca tak bardzo jak ja te kometarze na temat zębów. Minęły może ze dwa lata, a mi to wciąż siedzi w głowie i powstrzymuje przed pójściem do dentysty! Mówmy dobrze, albo wcale, a świat będzie piękniejszy <3