Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ledwo żyje

Spacer po cmentarzach mocno nas wykończył. Oba cmentarze wielkie i groby daleko od siebie... Do tego rozkopy w Poznaniu i tyle przesiadek... Obok nas nie ma przystanku (remont) więc trzeba iść kawał drogi do innego. Do tego dwa długie spacery z psem... Na trzeci poszedł już mąż, bo chodzę wygięta jak babcia po tym wszystkim 😵 Grubo ponad 100 kilowa baba niestety jestem, ale i tak nie było tak źle. Pamiętam, że wiosną kiedy ważyłam 24 kg więcej to byłam tak wykończona, że musiałam usiąść na ławce i nie mogłam dojść do ostatniego trzeciego grobu na drugim cmentarzu i mąż sam poszedł do dziadka. Wracając myślałam, że umre. Narzekałam całą drogę, bo na serio było mi ciężko... Dziś dałam radę i dopiero poczułam się zmęczona na końcu... Tyle, że wtedy tak zmęczona jak dziś na końcu to ja byłam w połowie drogi na pierwszy cmentarz. Na końcu to juz prawie płakałam. O dodatkowych dwóch spacerach z psem nie byłoby wtedy w ogóle mowy... Mąż musiał iść sam na wszystkie spacerki z psem. Boże, nigdy nie chce się już tak czuć. Najbardziej bolał fakt, że czułam się bezużyteczna. Do tego jak siadałam obok męża w tramwaju to czułam jak moje dupsko rozpycha się aż na jego siedzenie a teraz był luzik. 

Skoro już jestem w temacie zmian to już wcześniej wspomniałam, że okres jest bardziej regularny i nie jest już co 33-35 dni tylko co 28-29 dni. Przestałam też chrapać, ale to nie wszystko... Od wielu lat miałam coś takiego, że rano po przebudzeniu słyszałam w głowie masę bąbelków jakby nagle ktoś w mojej głowie otwierał puszkę z colą. Okazało się, że nie tylko ja to słyszę, bo mąż też słyszał te bąbelki w mojej głowie... No więc... Zniknęły. Nie ma ich od bardzo dawna. Nie wiem co to było, ale dobrze, że już tego nie ma. Co jeszcze? Wyglądam młodziej i nie mam zadyszek po krótkim biegu.  Jestem ciekawa jakie zmiany będę widzieć za ileś miesięcy na redukcji. Jakie wy nawiększe zmiany zauważyliście po zrzuceniu sporej wagi?