Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jestem gruba i kocham moje ciało!

Szósty dzień na Montignacu. Przygotowujac obiad, omyłkowo sięgnęłam po słoiczek z przyprawą "typu vegeta". Zawsze dodawałam ją do rosołu. Tym razem natychmiast mnie odrzuciło. JAK ja mogłam to jeść? Toż to trucizna! To samo w sklepie. Z braku warzyw wybrałam się do sklepu, pierwszy raz od rozpoczęcia diety. Na widok alejki z chipsami i słodyczami zebrało mi się na nudności. Nie mam bulimii. Nie mam anoreksji. Lubię jeść i smakuje mi jedzenie. Co za paradoks, wcześniej, kiedy jadłam słodycze, nienawidziłam spożywania posiłków, nawet słodkich. Teraz naprawdę je polubiłam. Podobnie jak gotowanie. Czy mój powoli odtruwający się organizm zaczyna mi dawać sygnały co jest dla mnie niedobre?

Wskutek silnej pracy nad motywacją i samooceną w celach biznesowych kompletnie pracuję także nad kwestią wyglądu.
Tak, jestem gruba.
Jestem gruba, bo przez wiele, wiele miesięcy źle traktowałam swoje ciało.
Torturowałam je, nie dając mu tego, czego mu potrzeba, a dając to, co mu szkodzi.
Teraz jest więc trochę chore.
Ale to nic.
Zaopiekuję się nim najlepiej, jak tylko potrafię.
Przecież to moje ciało, mój dom. Kto ma być dla niego dobry, jeśli nie ja?
Jest dobre. Jest piękne. Będzie jeszcze piękniejsze, a przede wszystkim zdrowe.
Nie będę nim manipulować.
Nie będę go truć słodyczami, żeby nagrodzić, uspokoić albo pocieszyć swoją duszę.
Nie będę go głodzić, żeby ukarać je za to, że moja wola nie panuje nad moimi popędami.
Ja, moje ciało i moja dusza będziemy żyć odtąd w zgodzie i harmonii.

Tak postanowiłam i powieszę to sobie w kuchni i łazience, żeby nigdy, przenigdy o tym nie zapomnieć.