Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dorosła Córka Kontrolującego Ojca

Mieszkamy z ojcem w jednym domu. Z punktu widzenia prawa jest naszą własnością po połowie. Ja na górze, ojciec na dole. I tylko my dwoje, nikt więcej.

Ojciec uwielbia mnie kontrolować. W praktyce wygląda to tak, że wychodzi ze swojego mieszkania natychmiast, kiedy słyszy jakiekolwiek odgłosy świadczące o tym, że być może gdzieś wychodzę albo skądś przyjechałam. Przez korytarz uda mi się czasem przemknąć na paluszkach, ale już wyprowadzić bezgłośnie samochód z garażu jest trudniej. I zaczynają się pytania: „Dokąd idziesz?” „Z kim?”, „A kiedy wracasz?” Jeśli nie daj Boże mam ze sobą jakąś torbę to zaraz dopytuje: „A co tam niesiesz?”. Pyta o zawartość zakupów kiedy wracam ze sklepu. A kiedy wynoszę worek ze śmieciami to też pyta „A co tam  niesiesz?”. Jeszcze kilka lat temu potrafił urządzić mi awanturę, jeśli wróciłam później niż zadeklarowałam, bo np. zepsuł mi się samochód i zadzwoniłam że będę później. Od tego czasu zaczęłam odpowiadać „nie wiem kiedy wrócę”, czasem też próbowałam przedstawiać logiczne argumenty, dlaczego nie chcę żeby mnie pytał dokąd idę, kiedy wracam i co tam wynoszę (kiedy niosę worek ze śmieciami). Ale nic nie pomaga. Codziennie jak ze zdartej płyty słyszę to samo: Co? Gdzie? Kiedy? Z kim? Czasem grzecznościowo można na takie pytanie odpowiedzieć. Ale codziennie - wierzcie mi – nawet świętego szlag by trafił. Tym bardziej, że nie mamy z ojcem przyjaznej relacji i na bardziej życzliwy dialog nie ma co liczyć. Łączą nas tylko rozmowy służbowe oraz próby kontroli. Tatuś jest miły tylko wtedy, jeśli całkowicie akceptuję jego punkt widzenia i dostosowuję się do jego poleceń, rezygnując z siebie i tłumiąc wszystkie swoje emocje i potrzeby. Ogry i ryby głosu nie mają.
W efekcie każde wyjście z domu jest dla mnie nieprzyjemną traumą. Śmieci wynoszę najchętniej rano, kiedy on jeszcze śpi, bo choć wprawdzie pośmierdywały mi nocą w mieszkaniu, to przynajmniej unikam znienawidzonego „co tam niesiesz?”


W końcu zapisałam się na warsztaty asertywności i przy pierwszej możliwej okazji poprosiłam o możliwość przećwiczenia rozwiązania tej sytuacji.
Dotąd próbowałam tłumaczyć ojcu, że sytuacja jest dla mnie krępująca i prosić go o zaniechanie zadawania tych pytań. Ale (jak uczy psychologia) drugiej osoby zmienić nie jesteśmy władni. I ojciec wcale nie zamierza się zmieniać. Możemy zmieniać tylko siebie. A więc to moje zachowanie musi ulec zmianie.

W czwartek poinformowałam ojca, że mam prawo do prywatności, słysząc takie pytania czuję złość bo czuję się kontrolowana i od teraz na te pytania odpowiadać nie będę.

W efekcie dowiedziałam się, że jestem wyjątkowo głupia. Że nie jestem już jego córką. Że nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Że strasznie go skrzywdziłam. Całej jego wypowiedzi towarzyszyły wyrazy uważane powszechnie za wulgaryzmy oraz dobitne trzaskanie drzwiami. No i oczywiście nie odzywa się do mnie od czwartku, a mamy już niedzielę.



Zrobiło mi się bardzo smutno. Chciałam poprawić naszą relację, zrobić miejsce na rozmowy cieplejsze niż tylko o śmieciach, usunąć lęk i niechęć. No i ochronić swoją prywatność. Ale wg ojca nie mam prawa do własnego zdania, o ile nie jest identyczne z jego zdaniem. Zrobił to co robi od zawsze: urządził awanturę, poprzeklinał, potrzaskał drzwiami. Ja zostałam z poczuciem winy że taka ze mnie wyrodna córka. Nienawidzę go za to wieczne poczucie winy!!!


Teraz przynajmniej się do mnie nie odzywa. Mam święty spokój. Nikt nie pyta mnie, dokąd wychodzę. Wczoraj w środku dnia nie inwigilowana przez nikogo wyniosłam śmieci – BEZCENNE.

I tylko żal, bo naprawdę zależy mi na DOBREJ RELACJI, a nie tylko na wiecznej walce o własne granice… Na relacji pełnej życzliwych rozmów o sprawach ważnych i o sprawach błahych, ale na litość boską, nie o tym że niosę te pierdolone śmieci!!!!!!!!!!!!!