Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Leczo na śniadanie i rowerowa odyseja

Zwykle moje menu w pracy wyglądało następująco:
- rano: owoc (zwykle banan, jabłko albo gruszka);
- południe: 1 kromka chleba z jakimś serkiem + pomidor;
- popołudnie: 2 kromeczki chlebka wasa z jakąś pastą albo serkiem.
- No i morze kawy oczywiście!!!
Dopiero po przyjściu do domu  jakiś normalny, ciepły obiad. No i kolacja.

Przy takim menu codziennie w pracy byłam głodna.

W ramach testu czym się najadam a czym nie, w piątek wzięłam do pracy leczo i trochę więcej chleba niż zwykle. Tym razem menu wyglądało tak:
- rano: banan i jabłko;
- południe: duuuża kromka chleba i przyzwoita porcja zajebiście pachnącego leczo (na zimno, bo nie mamy na czym przygrzać);
- popołudnie: 1 kromeczka chlebka wasa na sucho, przegryziona bardziej z łakomstwa niż z głodu.
- No i morze kawy oczywiście!!!
Dopiero po przyjściu do domu  jakiś normalny, ciepły obiad. No i kolacja.

Tak jak przypuszczałam, tym zestawem najadłam się bardziej. Głodu nie czułam.
Choć może było tylko tak, że jako że piątek po Bożym Ciele był dniem pracy "na pół gwizdka", mało się działo i mało stresu było, to ten niski poziom stresu też mógł wpływać na niski poziom głodu. Bo ja to mam tak, że to czym najadam się w domu, to w pracy jest za mało. I mam mniejsze potrzeby jedzeniowe nawet jadąc na rower na parę godzin niż idąc do pracy w biurze...


W ramach pracy nad poprawą kondycji zauważam, że coraz bardziej lubię mieć jakiś ruch. Czuję że coraz bardziej ciągnie mnie na rower, chętnie jeżdżę rowerem do pracy, coraz chętniej daję też rowerowego nura w otaczające mnie lasy i sprawdzam, dokąd też drogi dziś mnie powiodą. Wracając od Samca do domu nadrobiłam dziś 100% trasy, bo chciałam sprawdzić dokąd wiedzie boczna leśna dróżka. A wjeżdżając do miasta, przy okazji zrobiłam też zakupy korzystając z rowera a nie z samochodu.


Zauważyłam też inną fajną rzecz: najprawdopodobniej w wyniku pracy nad sobą zaczynam odczuwać coraz mniejszy lęk. Kiedyś trochę bałam się sama w lesie, bałam się też nieznanych dróg i odkrywania czegokolwiek. Teraz czuję, jak rośnie we mnie ciekawość nowego. I chęć eksperymentowania. I nie czuję lęku. To jest to, co powoduje, że zaczynam czuć że żyję, że czerpię z życia więcej niż wczoraj i przedwczoraj. To bardzo fajna sprawa.

PS Powoli wraca spokój ducha, znaczy się kompulsy słabną. Już prawie jem tak jak jeść chcę. Diabli wiedzą co było przyczyną obżarstwa... Czy to że dwie noce pod rząd nie dospałam tydzień temu? Czy silne wrażenia z warsztatów poczucia własnej wartości?

No i waga też znowu powoli spada... W czwartek i piątek 85 kg na wadze, dziś 83,7 :)