Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jak sama się nakręcam i zajadam problemy

Przez ostatni tydzień czułam się szczęśliwa. Jeździłam sobie do pracy rowerem, spełniając tym samym wieloletnie marzenia o porankach pachnących świerkami i wietrze we włosach, a wieczorami taplałam się w zalewie. Wracając do domu sama do siebie śpiewałam „jestem szczęśliwa”. I naprawdę taka się czułam. Obdzwaniałam przyjaciółki i dzieliłam się szczęściem.
Wprost proporcjonalnie do wysokiego poziomu odczuwanego szczęścia – poziom jedzenia utrzymywał się na pożądanym niskim poziomie, co dodatkowo powodowało przyrost satysfakcji z samej siebie.
Waga osiągnęła najniższy do tej pory poziom – 82 kg.

Cieszyłam się też z tego, że udało mi się „olać” opisywany w poprzedniej notce problem i nie złościłam się na Samca, który pojechał na drugie wakacje, tym razem organizowane przez Pannę M - jego niespełnioną miłość, która pałęta się w naszym związku od początku jego istnienia. Nie złościłam się, a więc nie musiałam tej złości zajadać – i TO mnie cieszyło. Choć cały czas zastanawiałam się, czy złość wyparłam czy rozpuściłam. Trochę ją przepracowałam i przemyślałam, mimo to jednak jej drobiny od czasu do czasu pojawiały się w moim sercu pod różnymi postaciami.

Samiec tym czasem dzwonił niemal codziennie i donosił, jak to jest tam wspaniale. W końcu dosłownie z minuty na minutę coś mi się dziś odwidziało i nagle poczułam się totalnie beznadziejna. No bo skoro na wakacjach które ona wymyśliła mój facet tak wspaniale się bawi, a będąc ze mną narzekał niemal codziennie jak to strasznie on się nudzi – to najwyraźniej ja jestem beznadziejna, że ze mną tak nudno… Zaraz potem uświadomiłam sobie, że dodatkowo beznadziejna jestem dlatego, że nie mam wielkiego grona zabawowych przyjaciół i ja nie potrafiłabym takiego wyjazdu jak Panna M zorganizować, w ogóle denna jestem bo mam problemy w kontaktach międzyludzkich i w zasadzie to tak beznadziejna jestem że aż samotna… I jakby nie ten mój Samiec to już bym prawie w ogóle do kogo nie miała pyska otworzyć… Samotna jestem, przyjaciół mam niewielu, a do organizowania wspólnych wypadów to chyba w ogóle się nie nadaję. A ja tak bardzo lubię gdzieś wyjeżdżać! Uświadomiłam sobie też, że marnuję swoje życie przez tę swoją samotność i to moje „odludztwo”

To w zasadzie wystarczyło, żeby wyjeść sporą porcję zapasów z lodówki, tucząc się dosłownie niczym, bo przezornie nic w lodówce nie mam. No i kolejny dzień zmarnowany, zajedzony…


Co takiego jest nie teges z moim sposobem myślenia i odbierania świata, że nagle, z minuty na minutę zaczynam się dołować, przeżuwać problem, nakręcać się, odczuwać brak poczucia wpływu na cokolwiek, generować napięcie i w efekcie tego wszystkiego, w akcie totalnej rozpaczy sięgać do lodówki, szukając w jedzeniu rozładowania napięcia i poczucia tego luzu i lekkości bytu, które czuję będąc szczęśliwa? Co takiego przełączyło wajchę „szczęśliwa” na „nieszczęśliwa”? Jak utrzymywać stan szczęścia? I skąd mi się biorą te czarne myśli? Jak nad tym panować żeby tego nie wypierać? I jak nie żreć jak mi smutno i źle?