Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
I jak tu nie żreć?

Jedzeniowo póki co sukces: pięć posiłków i tysiąc osiemset kalorii - czyli nie przejadłam się - czyli plan zrealizowany.

Wykorzystanie dnia: znacznie lepiej niż wczoraj!
Przed południem ogarnęłam trochę mieszkanie. Tak przyjemnie się teraz patrzy na te moje „odmienione” porządkami kąty. To był dobry pomysł. No i te żółte kwiaty, które wczoraj przytaszczyłam z okolicznych bezdroży… Całkiem ślicznie tu się zrobiło :)
Wieczorem powlokłam się na samotny spacer po mieście i łaziłam tak dwie godziny praktycznie bez celu, byle nie siedzieć w domu i mieć trochę ruchu.
Po południu zaliczyłam godzinną wtopę przed komputerem – autentycznie uciekłam do internetu przed emocjonalnymi problemami. Czytałam jakieś chore artykuły typu „grabarz pozował z nieboszczykiem do zdjęcia” czy „ksiądz nie chciał pochować naszej ciotki” chyba naprawdę tylko po to, żeby nie czuć tego, co czucia się domagało. Internet tym się jednak różni od jedzenia, że po godzinnym czytaniu nawet najdurniejszych artykułów boczki nie rosną. To już chyba lepiej czytać o tym grabarzu niż zażreć.

Relacje: tragedia!
Koleżanka obiecała mnie odwiedzić. Rzadko kiedy ktoś mnie odwiedza, więc się bardzo ucieszyłam. Niestety, zadzwoniła że córeczka jej się rozchorowała i nie przyjdzie. Zrobiło mi się smutno. Trzeba będzie poczekać na lepszy czas…
Pomyślałam o spotkaniu z innymi nielicznymi znajomymi, ale jakoś tak przyszło mi do głowy, że nikt na spotkanie z samotną, zgorzkniałą Ogrzycą nie będzie miał ochoty i każdy ma lepsze towarzystwo na niedzielę. W efekcie nie zadzwoniłam do nikogo.
Z tatą relacje mam chore od zawsze, a dziś dodatkowo je zaogniłam, wydzierając się w obronie własnych granic. Teraz mam wyrzuty sumienia, że dałam się ponieść emocjom, niczego konstruktywnego tym nie osiągając. Zachowuję się jak mały piesek, który szczerzy kły i szczeka ze strachu przed większym. Wydzieram się jak bezsilna nastolatka. Chyba pora na przemyślenie strategii osoby dorosłej i świadomej swojej siły…
Z Samcem związek praktycznie już umarł i czeka na pogrzeb. Właściwie nie ma już nawet sensu oficjalnie sobie mówić „rozchodzimy się”, nie mam siły rozdrapywać tej rany.
Rodzeństwa nie mam, z rodziny została mi tylko wspomniana wczoraj i również wczoraj odwiedzona ciotka.
Nowych znajomości zawierać nie potrafię, ludzi się boję jak diabeł święconej wody, nieśmiała nie jestem ale relacji (zwłaszcza w dużej grupie) nawiązać nie potrafię.
W efekcie tego wszystkiego poczułam się dziś totalnie samotna. Jest mi smutno i chce mi się płakać  (oby tylko jeść mi się zaraz z tego smutku nie zachciało!!!). Mam wrażenie że dookoła mnie same radosne rodziny z małymi radosnymi dzieciaczkami albo szczęśliwe zakochane pary, albo roześmiane grupy przyjaciół w różnym wieku, i tylko ja – Ogrzyca ciągle jestem samotna i to się już nigdy nie zmieni, bo niby jak, skoro nawet jak mnie się wrzuci w tłum ludzi to żadnej relacji nie nawiążę bo kurna chata no nie potrafię i koniec. Próbowałam setki razy i ciągle się nie udaje…


The Rest:
Łażąc po mieście poprzyglądałam się sobie w szybach wystawowych. Królową stylu to ja na pewno nie jestem. No chyba że królową Stylu Rozpaczliwego. Wypisz wymaluj nadaję się na reklamę artykułu „Jak wyglądać okropnie”. Tu nie chodzi o rewię mody czy jakiś szpan. Tu chodzi o odrobinę gustu i kobiecości… Myślę, że gdyby moim kolegom dano do wyboru: ja albo Conchita Wurst to wybraliby Conchitę bo jest bardziej kobieca. Ba, co tam Conchita, oni by chyba nawet Michała Wiśniewskiego uznali za bardziej kobiecego niż ja…



I jak tu kurna chata nie żreć?!?!?!?