Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Lęk przed imprezą

Przede mną bardzo trudny dzień.
Mam w planach wyjście na urodzino – imprezę. Będą tańce, hulanki, swawola i staropolskim obyczajem mnogość jadła. Boję się tej mnogości. Moja „abstynencja” od kompulsywnego objadania i kompulsywnego odchudzania opiera się w głównej mierze na planowaniu tego, co mam zamiar zjeść. Bo sama od siebie, bez konstruktywnego przeanalizowania wsadu do kotła przy pomocy matematycznego mózgu to yyyy… tak jeszcze trochę nie bardzo. No nazywając problem po imieniu: ja nie mam miary w ilości spożywanego pożywienia. Nie wiem ile to jest zjeść normalnie. Dla mnie każda porcja, która nie zajmuje połowy stołu jest porcją głodową. Nie ważne, że czuję ucisk w brzuszku i sukienka pęka w szwach. Oczy by jadły. Dusza wyje z głodu. A jak się najem to potem mnie ciągnie, żeby się odchudzać. A jak się odchudzam to niedojadam. A jak niedojadam to mam kompusly. I tak się koło zamyka, a za mną zatrzaskują się bramy piekieł…


Ważne dla mnie jest, żeby na tej imprezie nie „żerować” cały czas przy stole (a to kartofelek, a to ciasteczko, a to kanapeczka, a to sałateczka, a to kawusia z mleczkiem kolejna) tylko zjeść konkretne trzy posiłki, których ilość będę w stanie ogarnąć rozumem. No i rzecz jasna: mam być najedzona (bo głodna nie panuję nad sobą żadną miarą).


Jeżeli nawet zjem na tej imprezie trochę więcej, niż mój zakładany limit - no to co z tego? Przecież nie umrę. Zdrowi ludzie też jadają więcej na imprezach. Dla mnie ważne jest, żeby kolejny dodatkowy kęs nie zamienił się w pierwszy kompulsywny kęs, bo potem to już poleci cała lawina chorych zachowań objadania się i głodzenia na przemian. Bardzo trudno wyczuć, gdzie jest ta cienka granica. Tego boję się najbardziej. Impreza to spore wyzwanie dla kogoś takiego jak ja.


Ale ja chcę być normalna! Chcę chodzić jak normalni zdrowi ludzie na imprezy, a nie kryć się w domu przed ludźmi, tłumacząc się zaburzeniami odżywiania. Chcę jeść normalnie, a nie dzielić ziemniaczka na pół i jeść go w towarzystwie dwóch listków sałaty (bo trzy listki sałaty to już za dużo). Podobnie jak nie mam najmniejszego zamiaru na każdą imprezę chodzić z pojemniczkami z własnym jedzeniem (choć wiele osób w sytuacji podobnej do mojej tak robi i sobie chwali to rozwiązanie). Nie chcę sobie życia komplikować bardziej niż trzeba. Chcę żyć prosto i szczęśliwie. Chcę cieszyć się jedzeniem, chcę cieszyć się życiem, chcę uczestniczyć w imprezie, rozmawiać z ludźmi i tańczyć. I nie przejadać się.


Proszę, trzymajcie za mnie kciuki!