Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czyżbym zaczynała siebie akceptować?

Chyba dzieje się to co powinno stać się już dawno - zaczynam akceptować siebie. Nie oznacza to, że pokocham każdy z tych wstrętnych 59 kg, ale czy to coś złego, że zaczynają mi się podobać moje nogi? Nigdy ich nie lubiłam,a teraz dzieje się coś dziwnego. Powoli wydają mi się ładne, nawet zgrabne. Widzę co ćwiczenia z nimi robią. W ogóle widzę co ćwiczenia robią ze mną! Brzuch się zmniejsza, pupa uniesiona, po cichu zaczynam wierzyć że do wiosny albo do lata będę super laską:) Jakbym teraz już nie była
Wsparcia nie mam w nikim, tylko w Was tutaj. Mój mąż twierdzi, że i tak nie schudnę i tak nigdzie nie zgubię cm oprócz biustu. Dziwne tylko, że wszyscy widzą że już schudłam oprócz niego. Ostatnio kuzynka, z którą nie widziałam się 3 lata też stwierdziła, że schudłam, a on uparcie nie może tego zauważyć. Ale cóż nie to nie. wszystko to co robię, robię dla siebie, bo to ja mam się czuć dobrze, ja mam wyglądać zgrabnie, i ja mam być bardziej pewna siebie.
Ten tydzień narazie pod względem ćwiczeniowym wyszedł bardzo dobrze 5/5 minionych dni przećwiczone. Jeszcze dzisiaj muszę znaleźć chwilkę czasu, a jutro może odpoczynek:)
Życzę Wam przede wszystkim pozytywnego myślenia