Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
S.O.S!

Ratunku! 

Odnosząc się do poprzedniego wpisu i entuzjazmu wynikającego z "sukcesu" wnioskuję, że szczęście nie może wiecznie trwać ;) jestem ogromną pesymistką z natury, przyznaję poprzedni miesiąc dał mi sporo optymizmu, ale dzisiaj to wszystko jakoś zniknęło. 

Te 7 kilo straconych jest nieobiektywne, bo pewnie pierwsza waga u koleżanki wskazująca 69 się pomyliła, albo moja się myli (sama widzę że jak położę ją w różnych częściach pokoju to inaczej waży), więc tak na prawdę może nie schudłam wcale, co trochę mnie zdołowało. Wiem, że efekty nie mogą być widoczne od razu, ale wpadłam w niejaką obsesję pięknego wyglądu, która mnie przytłacza dosyć mocno. Zanim byłam na diecie miałam w sobie takie uczucie: "Karo jesteś gruba od zawsze, od dziecka, i nigdy nie będziesz miała tak pięknej sylwetki, bo masz inną budowę ciała. Nigdy nie będziesz miała szczuplutkich, długich nóg, bo jesteś niska i masz w genach bycie krępą". Miałam zawsze taką świadomość, że mam taką budowę ciała, że choćby nie wiem co nie będę taką laską jaką chciałabym być. Ale teraz?! Teraz odkąd jestem na prawdę na diecie zaczęło się coś dziać w mojej głowie. Rozmarzyłam się, a raczej pogrążyłam się w marzeniach pięknej figury. A to marzenie musiałam skonfrontować ze smutną rzeczywistością... I prawda do jakiej doszłam tak mnie przytłoczyła i zdołowała... Nie lubię się tak czuć!  nigdy nie goniłam za pięknem, uważałam wygląd zewnętrzny za rzecz zupełnie drugorzędną. Zawsze miałam w głowie, że lepiej być mądrym niż pięknym, że liczy się dobre serce a nie piękne ciało. A teraz? Jestem przerażona tym spaczeniem, które wchodzi mi w krew.  Z dietą (CHYBA) nie zerwę, bo robię to dla zdrowia, ale nie chcę gonić za pięknem, bo boję się, że doznam ogromnego zawodu i wszystkie kilogramy wrócą do mnie bardzo szybko.

Pomożecie mi jakoś ułożyć te myśli w mojej pokręconej główce?

Buźka!