Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
no to ten tego...

Nie ma to jak chorować latem, prawda?  Przez ostatni tydzień byłam zakichana, zasmarkana i ogromnie nieszczęśliwa. Bo przeziębienie w tym okresie jest takie... hmm... nienaturalne? Co innego w sezonie jesienno - zimowym, gdy wcześnie robi się ciemno nie ma nic przyjemniejszego niż wlezienie pod koc z książką i gorącą herbatą.... i zapasem chusteczek oczywiście. Ale latem? Prawie 30 stopni, a ja komuś opowiadam jaki to miły wieczorek spędziłam pod kocem. No, ale w końcu nie byłam sama.... Byłam z chusteczkami 

Już mi lepiej, już oddycham dwoma dziurkami, ale kurcze.... cała motywacja i determinacja zdechła wraz z katarem... i o ile brak aktywności był uzasadniony (wiem, że dla niektórych przeziębienie to jest pikuś i nie powinno się go traktować jako wymówkę, ale... pozwolę sobie mieć inne zdanie tylko raz głupia zlekceważyłam ten delikatny stan chorobowy, przez co miałam cyrk przez kolejne pół roku. Nigdy więcej. Jak jestem chora, to trudno, niech się pali i wali, to jest czas, żeby organizm się zebrał do kupy, a nie żeby go dodatkowo nadwyrężać machaniem hantlami). 

Jednak niestety, przeziębienie nie tłumaczy lenistwa w podliczaniu kalorii. I tu już należy mi się lanie... Nie popisałam się.

Dzisiaj też nie miałam weny, żeby się za to zabrać, ale mnie olśniło, że dłużej o tym myślę, niż by trwało wklepanie żarcia do kalkulatora No to wklepałam, nie połamałam przy tym paznokci, ani nie spotkała mnie żadna inna katastrofa....  

Ale za ćwiczenia się jeszcze nie biorę... Jeszcze z dzień lub dwa...