Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
średnio

Wszystko średnio.

Wdrażanie nowego gotowania idzie tak se...

Ogolnie pojęta aktywność nieco lepiej. Rotorek uwielbiam miłością prawdziwą. Godzinka na nogi wchodzi bez problemu. Ręce na razie ćwiczyłam po kwadransie. Dziś pierwszy raz 20 min i zobaczymy co jutro na to moje łopatki 😆 jeśli macie w rodzinie emeryta, który z jakichkolwiek powodów mało się porusza to gorąco polecam ten sprzęt. Praktycznie bez wysiłku można cudnie rozruszać stawy. Różnica w komforcie bycia odczuwalna niemal natychmiast. To cudo zdecydowanie zostaje ze mną na zawsze 😉 chodzenie też mi wychodzi 😁 codziennie min 4 km. Od czegoś trzeba zacząć.

Jednak coś mi wjechało na psychikę i siedzi... Próbowałam skontaktować się ze szpitalem, w którym czeka mnie hospitalizacja celem dalszej diagnostyki. Po dwóch miesiącach ciszy ogarnęła mnie zwykła ciekawość która jestem w kolejce oczekujących na przyjęcie. Nie mogłam dodzwonić się pod podany numer, więc wysłałam meila z pytaniem o orientacyjny termin. Po tygodniu dostałam odpowiedź... A raczej długaśny meil strofujący mnie, że w terminanch powinnam była rozeznać się przed przystąpieniem do kwalifikacji do przyjęcia i dopiero zgłosić się w wybrane miejsce. Pani pisała o tym, że ludzie czasem rezygnują i mogę dostać się wcześniej o czym poinformują mnie w stosownym terminie. No i nie tylko ja czekam na przyjęcie w trybie pilnym i w ogóle czego się spodziewałam. Ta pani zmarnowała pewnie dużo czasu tłumacząc mi na czym świat stoi, zamiast udzielić informacji, że jestem nasta, pięćdziesiąta, albo że nie weszłam jeszcze do pierwszej setki... Powiem szczerze, że nie mam pojęcia co zrobić z tak niemiłą i nieprofesjonalną wiadomością. Olać? Odpisać? A jesli tak, to co...? Podziękować za... brak odpowiedzi? 🤣 Mam mgliste wrażenie, że kolejne pytanie zostanie potraktowane w każdy możliwy sposób, poza jego intencją...