Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
:(

Wczoraj zawieźliśmy mojego piesia do uśpienia. Nie było innego wyjścia. Przestał w ogóle stać na nogach, robił krwią pod siebie, w ogóle się nie ruszał. Trzeba było ulżyć jego cierpieniom. Ogólnie u mnie w domu panuje smutek i zmartwienie. Mama co chwilę popłakuje, ja zresztą też. Wczoraj pierwszy raz w życiu widziałam, jak mój ojciec płacze. Pusia pochowaliśmy na ogródku, tata powiedział, że zasadzi mu piękne róże. Na zawsze pozostanie w naszych sercach.

Co do diety, wczoraj prawie nic nie zjadłam, Dzisiaj też nie mam ochoty na nic, ale muszę wziąć się w garść chociażby dla Filipa. On potrzebuje mamy na pełnych obrotach i pełnej energii, a nie jakiegoś flegmatyka. Jedno jest pewne muszę się wziąć za siebie i to od zaraz. Na początku maja idziemy na wesele i muszę wyglądać obłędnie. Taki mam cel. Muszę zacząć ćwiczyć. Tylko jak? Po całym dniu z małym, który ostatnio sypia w domu dwa razy dziennie po 15 minut (na spacerze śpi dłużej), przychodzi wieczór i noc, gdzie Filip budzi się co 1,5- 2h. Chodzę jak zombie. A jeszcze trochę pracuję w domu. Ale to co, muszę się jakoś zmobilizować i oprócz spacerów dorzucić jakieś brzuszki:)

A to mój brzdąc: