Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Uciekająca grubaska i jej mózg

Dzisiaj czułam się jak uciekająca Panna Młoda.
Tylko, że ja nie uciekałam przed nieszczęśliwym związkiem( i później życiem) odzianym w garnitur tylko przed całymi alejkami wypełnionymi po brzegi kolorowymi artykułami, których nie wolno mi ruszyć.
Kiedyś moje zakupy wyglądały zupełnie inaczej. Nie patrzyłam w podłogę udając Korzeniowskiego mknącego do alejki z warzywami, a rozkoszowałam się zakupami. Z Lubym mieliśmy swojego rodzaju rytuał, w którym wolno przechodziliśmy między alejkami, oglądaliśmy, wybieraliśmy, porównywaliśmy, planowaliśmy. Była to niemalże gra wstępna przed kulminacją, którą miały być ugotowane przez Nas dania podczas kilku kolejnych dni.

Dzisiaj przeciwstawnie lecę między alejkami od punktu A do puntu "jeszcze więcej warzyw" niemalże uciekając przed wszystkim innym co jest w zasięgu mojego wzroku.  Jakby moja wola przez dłuższe spojrzenie miała się rozsypać w drobny mak. 

I tak też dochodzę do wniosku, że oprócz gimnastykowania ciała w trakcie trwania diety muszę pracować nad czymś o czym zwykle zapominam, a co jest cholernie ważne - nad moim mózgiem.

Nie chcę przez całe życie czuć, że muszę uciekać przed czymś. Chcę okiełznać smoka i panować nad nim aby moje życie stało się lepsze. Abym nie musiała uciekać w sklepie przed jedzeniem na półkach, przed moim uzależnieniem. 

Uzależnieniem od jedzenia. 

Dopiero od niedawno jestem w stanie powiedzieć: " Jestem uzależniona od jedzenia i pracuję nad tym" i czuję się z tego powodu dumna. W końcu od wyparcia "ja po prostu lubię jeść, a fakt tego, że muszę zjeść daną rzecz do końca nawet jeśli będę się z tym źle czuła" do zaakceptowania, że mam problem z jedzeniem, który nie jest już preferencją czy kwestią charakteru była daleka droga. 

Mam wrażenie, że dzięki temu jestem o krok bliżej do stworzenia zdrowego związku z jedzeniem, w którym to ja trzymam ster, a nie na na odwrót.

A jakie jest Wasz związek z jedzeniem?

8/42