Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ludzie mnie zaskakuja,

bo coraz czesciej slysze pytanie: "czy lubisz swoja prace?" Dlaczego mnie w ogole o to pytaja? Tak! Szybko, zdecydowanie odpowiadam, i nie ma w tym stwierdzeniu nawet krzty klamstwa! Co sprawia, ze z naburmuszonej (zbyt wczesnym rankiem - obudzonej Krychy ) do pokoju Pacjenta- wchodzi usmiechnieta cala geba - Krysia? Nie wiem, sama sobie zadaje to pytanie...Co sprawia, ze jestem jak "nakrecona"?, Pytam sie kazdego z osobna o samopoczucie, zaraz dorzucajac jakas dowcipna riposte (wciaz walczac z wlasna niedoskonalascia jezyka Tu -bylcow), i patrze, jak Ludziska dziwia sie mojemu zasobowi energii!A ja ciagne swoje monologi w dlugie historie, tak , ze Pacjenci (pewnikiem) maja juz dosyc! Co jest grane? No bo jak mozna byc zadowolonym z pracy, ktora wykonuje? Otoz, zeby nie bylo niedomowien: ja sprzatam.Sprzatm w szpitalu. Moj staly rewir, to oddzial transplantow(w soboty i niedziele), a w pozostale dni - gdy mnie potrzebuje szpital - najczesciej - rejony "urzedowe". A wiec mam "klub gimnastyczny" za darmo! Ba! Malo tego! Jeszcze mi do tego placa i to jak placa! A ja jeszcze naduzywam dobroci calej sytuacji, i praktykuje moj angielski kiedy i jak  - tylko moge! I mowie wprost o tym Pacjentom, wiec toleruja moje gadulstwo. Nie powiem, niektorych Chorych to musze naprawde "rozkrecac", bo swiezo po operacji - nie sa nazbyt rozmowni.Wiec wybaczajac Im milczenie w stanie polsennosci morfinowej - szybko nadrabiam zaleglosci, by wydobyc od Nich cos wiecej, niz Ich stan fizjologiczny. W wiekszosci - udaje mi sie "rozkrecic" Chorych, i potem, juz sami rozwijaja temat. Sa jednak przypadki, z ktorymi nie dalam sobie rady, i one stanowia o mojej "klesce". Jeden taki szczegolny przypadek. Starszy Pan, lezy juz od miesiecy. Byl nawet czas, iz wydawal mi sie Odchodzacym z tego swiata. Mialam jakis ogromny opor do rozpoczecia z Nim rozmowy. Z reszta, On  sam nic nie mowil. Lezal dniami, nocami, miesiacami,  a mnie, jakby cos od srodka kurczylo, i nie umialam z siebie wydobyc slowa, by choc "jednostronnie" porozmawiac. Owszem, bedac w jego pokoju, wykonujac - co do mnie nalezy -  szeptalam cicho pacierze, ale czulam wewnetrznie - ze to za malo! Wynalazlam wiec metode innego, blizszego kontaktu. Otoz, przed wyjsciem z pokoju, przechodzac kolo lozka Chorego, staralam sie choc lekko dotknac Jego czubkow palcow (szczelnie okrytych, bo starszy pan ciagle trzasl sie z zimna). Tak na pozegnanie, zeby wiedzial, ze nie jest "tylko lezacym, nic nie znaczacym  - Chorym"...Ale, to wszytsko, na co sie zdobylam. Az, pewnego razu, nie zobaczylam w pokoju Starszego pana.Przeniesiony na skrzydlo B, nie "meczy" mnie moralnie z powodu braku odwagi do przelamania swoich wewnetrznych oporow.Pytanie tylko, na jak dlugo? Skrzydlo B, na ktorym obecnie Starszy Pan lezy, jest o ddalone o pare krokow od mojego, wiec wiem, ze wyrzuty sumienia nie ustana. Musze cos wymyslec, chyba juz wiem co....