Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Rozmawialam z Siostra

, kora obecnie przebywa w szpitalu. Pobieraja szpik kostny, badaja  to i owo...A Ona - cala w strachu! Nie da sie z Nia rozmawiac, bo odrzuca kazda probe rozmowy o chorobie (no, a ja chce wiedziec co i jak!), ale kaze mowic, duzo mowic! No, a mnie ta mowa nie idzie cos...Cos tam mrucze o Dzieciach, o Mezu, o sobie, ale wszystko to niknie w waznosci Jej choroby! Wychodze juz chyba z parodniowego okresu, w ktorym to wszytsko mieszalo mi sie w glowie: pogrzeb, lot, Polska, Kanada, sny jakies prorocze...Zaraz, gdzie ja wlasciwie jestem?! A, juz wiem...juz u siebie...rozpoznaje..Przeciez chodze do pracy, w telewizorze mowia po angielsku...Czasami na sile -ogladam cos bardzo glupiego, bo juz nie mam sily zyc na szczycie waznych spraw! Probuje wrocic do starego rytmu z przed wyjazdu do Polski....Powoli, powolutku...Tylko, ze juz nic nie bedzie takie samo jak przed....

     P.S. W tym miejscu zebrze o modlitwe w intencji  mojej Siostry i Jej podobnych, zasypiajacych i budzacych sie z paralizujacym strachem o kazda chwile zycia...