Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
40 dni Wielkiego Postu za mna...

Trwa Wielki Tydzien. Coz to ja napislam w zamierzeniach Wielkopostnych?Ano, wyrazilam pragnienie by sie przestac w koncu bac! Przestac sie bac wszystkich i wszystkiego! Przestac sie bac: dzieci , meza, kolezanek , wrogow, przyjaciol, tego co bylo, co jest i co ma nastapic - tez... Sama nawet nie widzialam, ze cos sie zmienic w tym temacie, a jednak... Pare tygodni temu zajrzal mi w oczy strach, ktorego w zyciu nalykalam sie juz do oporu. Kolejny raz bylo ultimatum, albo-albo...Naprzod sie bardzo spakalam, bo taka moja pierwsza reakcja. Po niej, nastapil atak zalu i gniewu, ze oto znowu  j a   cos musze, a nie Inni...Potem, jakies wyciszenie, ktore zostawilo mnie z zapytaniem, o to, ile w tym wszystkim - mojej winy? I nagle zaczal mi sie powoli, zza mgly przeszlosci jawic nieciekawy obraz tego, co, co mam dzisiaj w domu z Dziecmi...Na wlasne zyczenie, rzec by mozna. Od poczatku mojego macierzynstwa - w wychowaniu moich pociech - podskornie rzadzil  mna strach. Na poczatku, by dzieci daly wyspac sie Tacie, ktory ciezko pracowal, potem, by nie przeszkadzaly w robieniu zakupow mnie i innym ludziom w sklepie, a w kosciele - by jakas urazona pani nie popedzila mnie w diably z moimi  pociechami za zle zachowanie ze Swiatyni Opatrznosci...I tak by mnozyc przyklady sytuacji, w ktorych strach byl wiekszy od logiki... Dzisiaj - moje dzieci, kochane dzieci- dra swe buzie na mnie, kiedy chca i jak chca, nie respektuja zadnych zasad, bo w egzekwowaniu ich przeze mnie - bral gore strach...Tego strachu sie urodzila wielka gora! Przyslonil mi ten strach caly swiat! Wszystko w cieniu bladego strachu! Wszystko straszy! Swiat, Bog, Rodzina, nawet przyroda straszy! I nagle moment kuliminacyjny, ze jesli poddam sie strachowi do konca, to przegram ze strachem cale moje zycie! I tak  dotarlm do momentu, w ktorym tylko usiasc i plakac....albo, sie zbuntowac! Wlasnie w TV pogadanka Fr. Corapi, ktory ma prelekcje w temacie szatana i sprawek jego.I co jest  na liscie szatanskich sztuczek na pierwszym miejscu? Otoz wlasnie, ten obezwladniajacy strach, ktory niszczy, paralizuje, rozbija, morduje.- zarowno cialo jak i dusze, a w istocie swiat caly... To wlasnie jemu poddalam sie juz wiele lat temu . Nie powiem, bym zyciowo - nie miala powodu na to, by sie poddac strachowi.Zycie w przeszlosci przeplatalo sie utrata najblizszych mi osob, a Tym , ktorzy przy zyciu pozostali - nie zawsze sie udawalo. Tak wiele z dziecinstwa wynioslam, rowniez radosci, ale najglebiej wycisnelo pietno na mojej psychice przezycie utraty kogos lub czegos. To przemozne uczucie, ze nic nie dane mi jest na zwasze, doprowadzilo do paralizu  strachem, ze musze wszytsko robic, by nie utracic Kogos, czegos...za wszelka cene! Wiec juz do tego doszlo, ze nie mowilam o tym , co naprawde czulam, w obawie przed utrata Ich bliskosci, do tego stopnia, ze dzisiaj - kazdy moze mi wykrzyczec co  zechce , a ja zaraz w ciszy samotnosci wylewam krokodyle lzy. Zapedzil mnie ten strach w kozi rog. Od czasu do czasu, owszem - nastepowalo "przemeczenie materialu", i robilam piekielny krzyk  nawet w malej sprawie, bo gdzies ta para musiala ujsc...Konczylo sie to wszytsko dlugim  milczeniem , ktore zabija powoli kazde uczucie, bo w milczeniu kolacza sie mysli, nie zawsze bliskie prawdzie. Strach wiec, przyniosl w moje zycie wiecej strat niz pozytku, a dzisiaj, z tym strachem musze sie rozliczyc. Spojrzec strachowi w oczy, i powiedziec,mimo ,ze sie bardzo boje , to juz nie moge dalej sie mu poddawac, ze podejmuje z nim walke, o dobro wlasne i dobro wlasnej rodziny. Czterdziesci dni temu, gdy napisalam, z czym chcialabym powalczyc, nie wiedzialam, kogo wyzwalam na pojedynek!  Teraz juz wiem, ze musze pokonac ten strach, po mojej stronie Bog, wiec kogoz mam sie lekac? Zeby tylko o tym pamietac!