Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kulka88

dopiero od jutra tak na prawdę zacznę smacznie dopasowaną... dlaczego? bo moja praca równa się jeden wielki młyn stres i presja przez bite 8 godzin albo i dłużej, kiedy nagle dwie minuty przed wyjściem rozpęta się jakaś super pilna sprawa.... bo Maluch chory... i dopiero dziś miałam czas (teraz w sumie) żeby tu zajrzeć... 

Cieszę się, że wróciłam do pracy... czuję się bardziej hmmm potrzebna.... nie wiem.... mam kontakt z dorosłymi ludźmi, mimo tego całego stresu codziennie mogę się z kimś z czegoś pośmiać... to motywuje... ale nie sądziłam, że będę tak wykończona godzeniem roli mamy, żony, pracownika... do tego z nadwyrężonymi ścięgnami w stopie... nic nie narzekam... spinam się i działam... już na 100%

Smacznie dopasowaną na 3 miesiące i jestem piekielnie zdeterminowana ! W czwartek zaczynam

Dno osiągnęłam pół godziny temu kiedy przed wejściem pod prysznic weszłam na wagę i zobaczyłam magiczne 78,5 kg. Do teraz nie mogę uwierzyć, że tak się zapuściłam. Nie powiem, że nigdy nie miałam więcej bo miałam, ale ostatnie 7 lat (po tym jak zrzuciłam na Dukanie 25 kg) mimo, że było chwilami wagową sinusoidą, mimo, że byłam w ciąży (max 79 kg) to tak źle jak teraz nie było… Wszystko było dobrze dopóki karmiłam… Pilnowałam się, żeby Małemu nic nie dolegało, odstawiłam i zaczęło się nadrabianie tego, czego mi nie było wolno… i tak nadrabiałam …. i po prostu tragikomedia… od października przytyłam 18,5 kg… poczucie, że nie jestem już tak potrzebna mojemu Synkowi, kryzys w małżeństwie, ogólne wyczerpanie i poczucie, że „czegoś” mi brak, w końcu stres związany z nową pracą, oddaniem Maluszka do żłobka…. Nic z tych rzeczy mnie nie tłumaczy wiem… jak dołożę jeszcze, że minął już ponad miesiąc od tych zmian… wiadomo stres trochę trwa? Ale miesiąc? Już dawno powinnam się za siebie wziąć… ale nie… jakoś sił mi brak… motywacji… Mąż nie rozumie dlaczego tak mi te kg przeszkadzają… w ogóle chwilami mówi, że to moje urojenia, że przytyłam… więc jasne jest  dla mnie, że na Jego wsparcie liczyć nie będę mogła. Do tego w pracy panuje zwyczaj „zakładowych słodyczy” (dużych ilości), a wiadomo, że na słodko łatwiej znieść stres, ogrom pracy, zmęczenie… i tak tkwię na dnie i nie umiem się odbić… Do 30 urodzin Męża zostały niecałe 3 miesiące… oprócz prezentu materialnego chciałam dać Mu coś o co od ślubu mnie prosił… ale wiem, że nie będę Mu w stanie tego dać jeżeli nie zrobię ze swoim ciałem czegoś by je zaakceptować… polubić… 

I tak mam do zrzucenia 18,5 kg…. I nie mam pomysłu jak to zrobić… myślałam o Dukanie… plus, że wszystko można szybko przygotować, minus… mam wrażenie, że nie mam dość siły… myślałam o diecie vitalii… ale nie chcę robić niczego pochopnie bo kiedyś wykupiłam i olałam bo nie miałam czasu na pichcenie w Smacznie Dopasowanej, nie wiem może IgPro to wyjście jakieś… Kurcze chciałabym się mieć kogo poradzić, ale nie mam… Chciałabym czegoś co daje efekty, i czegoś przy czym nie ucierpią moi Chłopcy bo to głównie Nimi muszę się rano zająć, Im zrobić śniadanie, a nie wymyślać dla siebie….

Pomocy! Wszystkie rady mile widziane. Osoby chcące się nawzajem wspierać, mniej więcej z podobnymi celami równie mile albo nawet milej.