Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
A Ty lubisz siebie? :)

 
CZEŚĆ!

Dziękuję za tyle miłych słów!!

Jesteście wspaniałe.

Dzięki Wam jestem teraz pewna, że podjęłam właściwą decyzję.

Czyli nic na siłę. Nie odchudzam się. Nie redukuje. Jem zdrowo i się akceptuję J

ALE!

(No bo zawsze jest jakieś ale.)

Więc moje „ale” polega na tym, że ta decyzja w moim życiu odzwierciedla się w jakichś 70%.

To nie jest tak, że ja już się całkowicie z dodatkowymi kilogramami pogodziłam.

Jest mi ciężko, ale chcę to zrobić.

Chcę stanąć przed lustrem i móc powiedzieć:

„Ok, może nie mam idealnego brzucha, idealnych nóg, idealnego ciała, ale ono jest moje, więc je lubię”  
Ile z nas podpisałoby się pod tymi słowami? Domyślam się, że niewiele.

ALE nr 2!

Czy jeśli nie lubimy siebie teraz to czy kiedykolwiek będziemy w stanie się polubić? Gwarantuję, że z ubywającymi kilogramami apetyt rośnie i to nie na jedzenie, a na kolejne sylwetkowe poprawki. I nigdy nie jest idealnie. Nawet po schudnięciu znajdziemy milion innych defektów.

Sądzę, że odchudzanie trzeba zacząć nie od nienawiści do własnego brzucha, a od akceptacji i świadomości własnego ciała. Ciała i charakteru.
Tak więc: lubię się, wiem że mam nadwagę, więc muszę zawalczyć o to by coś zrzucić.

A w moim przypadku:
Lubię się i NICZEGO NIE ZRZUCAM! Zostaje jak jest.

O ile prościej by było gdyby każdy siebie polubił. Czasami tak bardzo problem wyolbrzymiamy. Moja znajoma nigdy nie chodziła w sukienkach twierdząc, że ma grube nogi- nie miała. Inna znajoma nigdy nie związała włosów bo wydawało jej się, że ma odstające uszy - nie miała. Ja sama kilka lat temu nienawidziłam nosić jeansów, a patrząc na zdjęcia wyglądałam w nich dobrze.

Nie twierdzę by akceptować swoją nadwagę, ale żyjemy, a żyć i codziennie patrzeć w lustro z nienawiścią? No słaba opcja.  

PA :*