Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Powiedziałam co chciałam :)

CZEŚĆ

Wczoraj było zdecydowanie za dużo: ciasta, alkoholu, paluszków, wafli ryżowych i słów. O ile to pierwsze się przetrawi i zapewne nie pozostawi po sobie śladów (albo w cycki pójdzie, prawda?), to już ze słowami gorzej. Byłam szczera jak nigdy, wygarnęłam pewnej osobie wszystko co siedziało we mnie od dawna. A czy czuję się z tym lepiej? Niekoniecznie.

Dzisiaj za to jest zdecydowanie za mało: snu, wolnego czasu (weekendy jakoś tak się kurczą, zamiast rozciągać jak czas w pracy) i za mało odwagi, bo wczorajsze słowa na trzeźwo już nawet przez myśl mi ciężko przechodzą. Dlatego przemilczę tu ich brzmienie i na razie zostawię to dla siebie. Niestety to co wypowiedziane już się „nie odpowie” podobnie jak co zobaczone „nie odzobaczy” .

I żeby nie było, nie wypiłam tyle, by stracić kontrolę nad tym co robię. Wypiłam taką ilość, by nabrać odwagi. Może alkohol jako środek na odwagę jest słaby, ale bez tego nadal udawałabym, że wszystko jest ok. Nie lubię mówić o sobie. Nie lubię mówić o swoich uczuciach. A gdy w grę wchodzą głębsze uczucia, które ktoś doszczętnie niszczy, to najczęściej przeżywam wszystko w sobie, myśląc że już na nie zwyczajnie nie zasługuję . A BŁĄD! Nie można być w czyimś życiu codziennie, a później bez wyjaśnienia, tak po prostu, zniknąć z dnia na dzień.

Czy można...? 

PA! :*