Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przykro mi...

Dzisiaj jest mi przykro. W pierwotnej wersji byłam zła, ale po przemyśleniu zrobiło mi się przykro.  Byłam po południu pobiegać w parku, a raczej chciałam ale ulotniłam się stamtąd po 10 minutach i jednak wrócę do biegania rano, kiedy wszyscy jeszcze śpią. Byłam pobiegać w parku i okazało się, że park jest okupywany przez setki ludzi. Rozumiem, że po dwóch tygodniach restrykcji wszyscy zapragnęli pobyć w parku, na słońcu, cieszyć się wiosną. Ale wyglądało to tak jakby wirus nagle wyparował z minuty na minutę. Setki ludzi, w grupach nawet całkiem sporych, większość z maseczkami zsuniętymi na podbródek, albo bez, siedzieli i spacerowali jeden obok drugiego, pili piwo, grillowali.. 

Pytam się jaki sens miało siedzenie przez miesiąc w domu? Jaki sens jest stać w kolejce do Biedry 2 m od siebie w maseczce i rękawiczkach , jaki sens mają zamknięte sklepy i zakłady, szkoły i przedszkola, skoro wszyscy wleźli jeden na drugiego we wszystkich możliwych parkach i lasach? 

A potem zrobiło mi się jeszcze smutniej, bo zrozumiałam, że to w zasadzie nie do końca jest wina tych ludzi, którzy chcą normalnie żyć, a zasługą jest brak zaufania do władz naszego kraju. Zasługą jest to, że my sami już nie wiemy co jest prawdą a co nie. Czy to wirus, czy  czy może nic już nie ma, czy prawdziwa jest jedna z miliona teorii spiskowych . Strasznie smutno jest żyć w takim kraju, w którym nie można ufać tym, którzy powinni się nami opiekować.... I, że większość osób wyszła już z założenia, że chust co będzie to będzie bo nikt nie wie jaka jest prawda.

Dzisiaj miałam dzień pokonywania własnych barier. Rano bolało gardło i w dodatku nie mogłam się zwlec z łóżka. Znowu zaczęłam chodzić za późno spać. Ale lubię wieczory. Lubię ten moment kiedy cichnie gwar miasta, cichną ptaki, pali się tylko mała lampka a dookoła jest cisza. Wtedy wydaje mi się, że dopiero mam czas dla siebie. Jedzonko dzisiaj ok, soczewica zdążyła wystygnąć zanim ugotował się kurczak i brokuł;) Ale musiałam na siebie dzisiaj huknąć w kwestii ćwiczeń. Kręciłam się kręciłam, aż w końcu na głos ryknęłam sama na siebie " Kuśwa chcesz być zdrowa i szczupła czy nie ? Jak chcesz to won do parku" i poszłam... Czasem trzeba się opieprzyć. Wkurza mnie to, że kondycja wraca tak wolno. Ale przecież ostatnie cztery lata starałam się o to aby mieć kondycję 71  latki, to czego teraz chcę? Że po dwóch miesiącach będę śmigać jak 20 latka, mając w dodatku 46 lat? 

Wiecie co sobie wyobrażam? Wyobrażam sobie, że cała moja nadwaga, te całe 25 kg tłuszczu to taka folia bąbelkowa. Tylko taka bardzo drobniutka. I jak biegnę czy ćwiczę to sobie wyobrażam jak pękają te bąbelki. Widzę oczami wyobraźni jak ten mój wysiłek powoduje, że on się robi coraz większy i większy i nagle bum... I że z każdym dniem jest ich coraz mniej, że narazie jest ich ogromnie dużo ale kiedyś zostanie tylko ten jeden jedyny , ostatni... 

Jedna z Was spytała mnie ostatnio jak zaczęłam. Otóż zaczęłam bez przygotowań. Postanowiłam pominąć fazy kontemplacji i planowania i przejść od razu do działania. Padłam na glebę i zrobiłam 10 brzuszków... i prawie umarłam. Ale następnego dnia też padłam na glebę i zrobiłam kolejne 10. Potem kupiłam matę, i piłkę tą duża bo łatwiej się na nich robi brzuchy. Po moim małym mieszkanku walają się wszędzie hantle, gumy, piłka itp. Nie chowam w ogóle bo wiem, że jak schowam to długo nie wyciągnę. Także będę was odwodziła od wielkich postanowień, od planowania " schudnę 30 kg, będę ćwiczyła 5 razy w tygodniu , i jeszcze smarowała się kremami ujędrniającymi, masowała szczotką itp itd" Nie dacie rady..  Przecież z autopsji już wiecie, że to nie działa... Pamiętacie co pisałam o silnej woli, która jest jak wyczerpująca się bateria ? I, że z tych samych zasobów silnej woli czerpiesz cały dzień, decydując w co się ubrać, co ugotować na obiad, w co pobawić się z dzieckiem ? Tak to te same zasoby, z których korzystasz, żeby wytrwać w swoich postanowieniach. Więc im bardziej jesteś zajęta w swoim życiu tym mniej ci ich zostaje na wytrwaniu w postanowieniach.  Po dwóch tygodniach jak euforia pierwszego zapału opadnie, odpuścicie. Tylko małymi kroczkami . Wyznacz sobie jeden malutki nawyk i powtarzaj go tak długo aż go zautomatyzujesz. Wtedy dopiero dokładaj następne. Tak jak ja - 10 brzuchów dziennie, bez przygotowań, bez przebierania się w dresy i całej tej otoczki - pad na ziemie i dawaj... Dzisiaj robię już minimum 80.  Pozbywamy się myślenia " wszystko albo nic", które to jest najczęstszą przyczyną przerwania łańcucha wyrabiania dobrych nawyków.  Moich  efektów jeszcze  nie widać ale trudno, żeby było pod taką oponą:) Zresztą, żeby były , trzeba wyjść z doliny rozczarowań, o której opowiem wam jutro. 

Dobrego wieczoru / dnia:)