Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Oswoić lęk...

Co za dzień, co za power i co za moc... Spacerowałam dzisiaj po bulwarach , Wisła niknie w oczach . Wydaje mi się, że susza będzie większym problemem niż covid-19. Ale wiosna rozbujała się już na dobre. Tylko jeszcze ten wiaterek, jeszcze mogłoby być troszkę cieplej. 

Mam dzisiaj dobry dzień. Między innymi dzięki Wam  Wasze komentarze dały mi mega kopa. Aż się chce pisać To naprawdę dużo dla mnie znaczy. 

Zaczęłam dzisiaj mój kurs marketingu. Ja, typowa humanistka, bujająca w obłokach, naiwna Rybka marzycielka. Jestem ogromnie podekscytowana. Zrobiłam już dwie pierwsze lekcje i chcę więcej. Ale też bardzo się boję. Czeka mnie przebranżowienie a więc mega duża zmiana. Mega duża zmiana = hardcore przez kilkanaście tygodni. Zatem jest we mnie lęk. Myślę, że podobnie ma każda z nas przed podjęciem decyzji o odchudzaniu. Wiecie co mnie najbardziej przerażało na myśl o odchudzaniu a co gorsza o utrzymaniu wagi? To, że już się nigdy nie nawpieprzam . Jeśli wezmę na siebie tą odpowiedzialność , to już nigdy nie zjem kiełbaski myśliwskiej sztuk 4 na raz, 400 g przepysznego wędzonego boczku, pokrojonego w kosteczki, paczki kabanosów. Tak ja nie jestem słodyczowa, nie jestem też fast foodowa. Mnie gubiło mięsko , mięsko i ten cały zawarty w nim syf, konserwanty, antybiotyki i ulepszacze, które totalnie rozwaliły mój metabolizm. 

Zatem trzeba oswoić ten lęk. Lęk jest dobry. Bez lęku bylibyśmy całkowicie bezbronni. Lęk pozwala nam przetrwać. Reakcje lękowe są powodowane przez  wydarzenia zewnętrzne i wewnętrzne, np nasz sposób myślenia , projektowanie przyszłych zdarzeń i nastawienie  na nie powodują lęk, który prowadzi do wycofania się lub w ogóle  nie wchodzimy w sytuacje trudne ale korzystne w długoterminowej perspektywie, jaką jest niewątpliwie odchudzanie. 

Czego ja się bałam w związku z odchudzaniem i zmianą stylu życia? Tego, że nie dam rady, że będę wyglądała śmiesznie w parku truchtając niczym wielorybek kołyszący się na fali, że moja strategia nie będzie działać, że jestem już za stara itp itd. Ale na to są rozwiązania, najpierw ćwiczyłam po malutku w domu, znalazłam też grono ludzi, przyjaciół, którzy wspierają dosłownie każdy mój krok i chwalą, za każdy malutki sukces.    Zrobiłam  coś tylko na próbę zamiast robić mega plany,  bo przerażała mnie perspektywa utknięcia w niekomfortowej dla mnie sytuacji, Stąd 10 brzuszków a nie od razu cały trening Chody np. Bałam się, więc podjęłam próbę określoną w czasie, najpierw trzy dni, potem tydzień, potem 10 dni itp. I tak już 2 miesiące jakoś daję radę. Pamiętaj, że wyłącznie TY decydujesz o czasie i granicach swojego nowego zachowania czy to diety czy ćwiczen. Zawsze możesz zmienić decyzję, zmodyfikować plan, przyzwyczajać się powoli do nowej sytuacji, sprawdzić swoje możliwości, ocenić wysiłek jaki jest potrzebny, żeby osiągnąć swój cel, sprawdzić różne opcje. Ja np sprawdzałam milion trenerek z You Tuba, nawet dance fitnes, siłownię, opcje biegania rano, w środku dnia i wieczorem i wybrałam to co na ten moment dla mnie najlepsze, to co mnie motywuje a nie zniechęca. Wiadomo jest, że jak mam metr w pasie to cudów nie odfikam . Jestem przygotowana na skomplikowany zabieg zmiany. Wiem, że drzemie we mnie dzikie zwierzę  Oswajam je i trenuję małymi krokami. Jak dzikiego kota .. Serio. Tu w Warszawie prowadzę dom tymczasowy dla kotów ze schroniska, które oswajam przed oddaniem ich do adpocji. To trwa, zanim kociunio nabierze zaufania, zanim poczuję się jak w domu . I u nas też musi potrwać. 

A kiedy już zrobisz ten pierwszy krok, oswoisz swój lęk poczujesz jak dzień po dniu odzyskujesz kontrolę nad swoim życiem, poczujesz, że wiesz czego dotyczy Twoja zmiana, będzie ona dla Ciebie jasna i zdefiniowana. 

To czas podróży , przygody ale to nie wycieczka all inclusive ale wycieczka bez ram, przewidywanych niespodzianek i zaaranżowanego planu dnia – taki bilet w jedna stronę z  zarysem i celem, ale bez szczegółowego planu i z taką ilością czasu jaką potrzebujesz. Oswajajcie lęki, nie bójcie się zmian. Tu tylko można wygrać...