Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
To jaaaaaa typ niepokorny ....

Pobiegane:D Dietka trzymana :D Nareszcie wszystko wraca do normy . Ależ emocjonalnie ciężkie dni za mną. 

Ale dzisiaj już są uśmiechy i jest power. Pojechałam do mamy, do Łodzi. Ależ mi ta zmiana otoczenia dużo dała. Praca, dom, praca, dom, Biedronka, Skaryszak, praca, dom... i tak od dwóch miesięcy. Pobiegałam po Parku na Zdrowiu, tu zawsze czuję się jak w domu. Wspaniale mi to zrobiło.  I nabrałam trochę pokory. W zasadzie to jestem pokorną osobą tylko często o tym zapominam. 

Pokora często kojarzy nam się z przedstawianiem siebie jako osoby skromnej i niekompetentnej i niską samooceną, wręcz potulnej.,,. A to nie tak...

Pokorę rozumiem  jako godzenie się z ograniczeniami , akceptację siebie i rzeczywistości, brak potrzeby kontroli, wykorzystywanie porażek i niewywyższanie się. Bo po prostu jest jak jest, i muszę zaakceptować to, że na tę chwilę nie mam jak dostać się do domu inaczej, niż jadąc ponad 40 h busem albo, że będę musiała poddać się kwarantannie. 

Godzenie się z ograniczeniami oraz akceptacja siebie i rzeczywistości wiążą się dodatnio z zadowoleniem  z życia bo podobnie jak przy cierpliwości, pozbawiamy się oczekiwań i akceptujemy rzeczywistość taką jaka jest. Nie zawsze wszystko musi kręcić się dookoła mnie, choć pokusa stawiania siebie w centrum wydarzeń jest ogromna. Dobrze jest też przyjąć pomoc. Dobrze pojęta pokora nie powoduje wstydu, gdy prosimy o pomoc i będziemy w stanie tę pomoc przyjąć. Bo to, że potrzebujemy w danym momencie pomocy nie ma nic ale to nic wspólnego z niskim poczuciem własnej wartości. I to warto zapamiętać gdyż często przerost ambicji nad treścią doprowadza nas na skraj załamania nerwowego. Próba powrotu do domu przed kwarantanną, na kilka dni przed sesją, zakończyła się porażką ale pokora powoduje, że nie pozwalam aby to tylko sukces decydował o moim poczuciu własnej wartości. 

Konsumpcjonizm i materializm  promują władzę i hedonizm oraz materialistyczne cele życiowe – sławę, bogactwo, atrakcyjność fizyczną a stąd już tylko krok do pychy.  Pokora jest niedoceniana w życiu jednostkowym i społecznym jak cnota mająca  ogromny potencjał do czynienia ludzi szczęśliwymi. 

 Media wykazują tendencję do budowania poczucia własnej wartości na byciu niepokornym. Niestety okazuje się, że najczęściej pod tym zbuntowanym i silnym z pozoru człowiekiem, kryje się postać pełna lęku, lęku przed zmianą, bez wiary w siebie i własne działania , pełna lęku przed wyjściem ze swojej strefy komfortu...

Nie obawiajmy się być cierpliwi i nie obawiajmy się bycia pokornym...