Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Minął rok, ubyło 27 kilogramów

Jakiś czas temu usunęłam stare wpisy z pamiętnika...Dzisiaj trochę tego żałuję, bo pisałam lekko i z humorem - ale może to była tylko zasłona dymna, pod którą ukrywałam swoje 102 kilogramy? Tak, dokładnie rok temu tyle ważyłam. Dziś jestem już po lżejszej stronie życia, waga od stycznia ustabilizowała się na poziomie 75. Nadal do tych wymarzonych 67 kilo trochę brakuje, ale ogólnie i tak jestem zadowolona. Może do wakacji uda się zrzucić chociaż jeszcze te 5? Nie ukrywam, że też dlatego postanowiłam znowu zacząć tu pisać. Zawsze motywowały mnie wpisy innych osób i pozytywne komentarze pod moimi wypocinami ;-). Ale nie ukrywam, że od stycznia osiadłam na laurach - dietowo jeszcze w miarę się trzymam, chociaż zdarzają się grzeszki, ale ruchowo to jakaś tragedia. Chodzimy co prawda w weekendy na 7-9kilometrowe spacery, ale w tygodniu to kicha. Po pracy jestem tak wykończona, że po prostu padam na kanapę i coś tam czytam czy słucham radia i nie mam kompletnie na żaden ruch ochoty. Jeszcze ta pogoda jest u nas taka depresyjna ostatnio... To i tak cud, że nie przytyłam, a trzymam wagę. Liczyłam na wiosnę - że rower, że spacery, że ruch na świeżym powietrzu. A tu póki co były dwa dni cieplejsze, a tak pada, leje, grad...i jakoś poprawy nie widać w prognozach. Ale..dość narzekania :-) Czas zacząć coś działać. Mój mąż zawsze się śmieje, że zaczynam wszelakie diety i zmiany w życiu w święta - czas kiedy jest najwięcej pokus . Ale powiem Wam, w zeszłym roku po miesiącu w lockdownie i świętach wielkanocnych, kiedy zamiast 94 ujrzałam 102 na wadze, coś we mnie pękło. Zawzięłam się i zrzuciłam 27 kilo od kwietnia do stycznia. Najbardziej motywowały mnie reakcje ludzi, którzy nie widzieli mnie kilka miesięcy i nie poznawali mnie na ulicy. Niestety, wcześniej działało to w drugą stronę - ponieważ mniej więcej do 30 roku życia byłam szczupła, a potem się roztyłam do ponad 100 kilo - ludzie którzy znali mnie jako szczupłą, też mnie nie poznawali. Mam znajomych których nie widziałam od kilku lat, bo po prostu się wstydziłam tego jak wyglądam. Dopiero teraz zaczynam odnawiać dawne znajomości i nieśmiało umawiać się z ludźmi ze starej gwardii. Mam wrażenie, że przez otyłość straciłam kilka życia - tak rozrywkowo. Bo życie przecież się toczyło, poznałam nowe osoby, zdobyłam kilka przyjaciółek na dobre i na złe - takich które akceptowały mnie w trochę większym rozmiarze i akceptują mnie teraz. I te przyjaźnie są chyba dla nie najcenniejsze. Ale brakuje mi też kontaktu z osobami ze starej pracy...