Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie chce mi się nic...

Kurczę, niemoc czuję, wielką niemoc do wszystkiego...
Mam wrażenie, że praca wyssysa ze mnie wszystko, co najlepsze. W pracy biegam, pokrzykuję, śmieję się... Wracam do domu i spuszcza się powietrze z mojego balonika (sporego dość hehe). Chodzę rozdrażniona, irytują mnie codzienne czynności, mam wrażenie, że nie ogarniam wszystkiego, a to wprowadza jeszcze większą złość. Domownicy, no dobra, po co ta liczba mnoga, dziecka się nie czepiam, mój mąż (hehe zakontrtaktowany jakby powiedziała pewna mądra osóbka stąd) nie "działa" tak, jakbym oczekiwała... To złożony problem, tekst o działaniu spłaszczył wszystko, ale nie mam chyba teraz ochoty bardzo się "uzewnętrzniać".
Gdzie ta radość życia, siły, witalność, o której piszą niektórzy... Może ją pożarłam, gdy byłam głodna...
Czuję się bleeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
Za tydzien wyjeżdżam na narty. Do krainy pizzy i makaronów:))) Mam nadzieję, że nie zniweczę tam moich 4 kilogramów. Nie lubię nart, może dlatego, że jeżdżę dość słabo. Denerwują mnie niewygodne buty, wielkie rękawice... Boże, będę ukarana za ten marazm....


Czy dzieci powinno nauczac się religii w tak młodym wieku? Mój siedmioletni syn wczoraj powiedział, że mógłby umrzeć. Przeraziłam się. Tłumaczył, że zależy mu, by w tym miejscu, do którego trafi po śmierci (czyli nieba) był dzieckiem. Czy alternatywa czegoś co może się zdarzyć po śmierci jest mu teraz potrzebna?
Kończę, bo się zagalopuję. Idę robic kanapkę z ogórkiem i ruszam do pracy, miejsca gdzie jestem postrzegana jako wesoła, pełna energii, humoru... Wszędzie pozory, fuj