Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Analizy ciąg dalszy.

No i jestem w roku 2011.

Nie napisałam jeszcze jednej ważnej rzeczy. Od 15 roku życia mam problem (mimo sportu) z kręgosłupem. To nie była poważna rzecz, ale 20 lat złego prowadzenia przez lekarzy, odsyłania, złych diagnoz no i oczywiście moich błędów, które prowadziły do nadwagi i obciążenia kręgosłupa, sprawiły, że od wielu lat nie znam życia bez bólu. Budzę się i zasypiam, żyję, funkcjonuję z bólem. Nie znam od 10 lat uczucia wypoczęcia, regeneracji, wyspania. Oczywiście nadwaga jest tu kluczowa! To nie tak, że cała wina w tym wypadku, lekarzach, błędnych diagnozach. Wszystko na raz i z osobna. 

Pod koniec 2010, przy okazji kolejnej akcji charytatywnej, ponownie na mojej drodze pojawiła się moja szkolna miłość. Dużo pisaliśmy do siebie, rozmawialiśmy... On żonaty, ja z ojcem mojej córki. Stwierdziliśmy, że nie będziemy rozwalać swoich związków. Wyjechałam na Węgry, ratować co się da... Poległam. Już dłużej nie dało się tak żyć...

Dzisiaj moja szkolna miłość jest od 3 lat moim mężem. :D Najlepsze co mogło mnie w życiu spotkać na tym etapie. To on mnie odbudowuje od nowa, skleja mnie po kawałku i trzyma w kupie. Wreszcie jest bezpiecznie. 

Ostatnie 5 lat to ciągła walka. O zdrowie córki, o pieniądze, których wiecznie brakuje, o własne ja, o to, żeby wreszcie było dobrze. Kolejna próba (kilka wpisów z tego czasu jest) to rok 2012 - 2013 - przełom. Znowu 3-4 miesiące i 13 kg w dół. Pikuś. Był pikuś... Zaciskałam zęby i ćwiczyłam, ale ból mnie pokonał. I jak przystopowałam na chwilę to metabolizm "prawie czterdziestolatki" hamował podwójnie. JOJO za JOJEM i JOJEM pogania. 

Dodatkowo mam problem, chyba główną przyczynę moich problemów kilogramowych. Brak motywacji, konsekwencji i załamywanie się rutyną. Mam power przez 3 miesiące i potem wystarczy jedna choroba, zastój kilkudniowy i wypadam z rytmu. Bye bye odchudzanie. Moja osobowość czerpie energię z innych ludzi. Brakuje mi motywatora, osobistego kopacza w tyłek, krzykacza i dręczyciela. Kogoś, kto ciągnie w górę, gdy spadam. 

Tak to mniej więcej wygląda. Pytanie, czy na etapie pojawienia się mojego obecnego męża już mi się nie chciało? Już nie było motylków? CHCIAŁO SIĘ! Były motylki! Ale na tym etapie byłam już psychicznie za słaba, żeby to udźwignąć. Podnoszę się powoli, bo blizny ogromne. Bez niego nie byłabym nawet na tym etapie. Są dni, że sukcesem jest wstanie z łóżka i posłanie pościeli. Są lata, kiedy w szpitalu jestem 6 razy a 26 wyjeżdżam do lekarzy. Choroby i przypadłości mojej córki dają w kość, wyciskają energię jak cytrynę... 

Wszystko siedzi w głowie...