Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
To se troche pofilozuję :))

A co ??

W lodówce mam zapas jedzenia :) Średnia indiańska wioska wyżyła by z tego przez tydzien, więc nie muszę dzisiaj nic gotować :))
Co prawda nie mam zupki dla maluchów, ale byłam dzisiaj przebiegła i zaprowadziłam je do babci (znaczy sie mojej mamusi ). Patryk wyraził wole zostania u babćki (tak mowi Oliwka ) ,a mała wróciła ze mną do domu i teraz śpi :)
Nudno mi teraz hehehe, bo żarcie dla dorosłych mam gotowe, a babćka zadeklarowała,że ugotuje rosołek, więc jestem wolna hehehehe.

Tak sobie czytam Wasze komentarze i  jak ja swoim filozofowaniem zmuszam Was do różnych refleksji, tak i  Wy mnie pobudzacie do różnego rodzaju przemyśleń.

Dzisiaj sobie myśle o byciu idealna matką i różnych rodzajach miłości do dzieci. Bo jak byłam matką młodszą to nie zastanawiałam się nad skutkami swoich zachowań, działałam bardziej intuicyjnie, spontanicznie , ba, byłam często tak arogancka, że jak ktoś zwrócił mi uwagę, że postepuje niesprawiedliwie bądź nieslusznie, byłam skłonna obrazić tego kogoś lub zerwać z tym kimś kontakty.
Jestem zodialkalnym skorpionem i muszę przyznać, że jak byłam młodą matką, żoną , córka i synową to nie było łatwo ze mną żyć. Przyznaje z ręką na sercu .

Myśle ,że efektem różnym doświadczeń życiowych jest teraz moja ostrozność i asekuracja w stosunku do wychowywania dzieci .I może mały kompleks adopcji? To znaczy nie wstyd z powodu posiadania dzieci w wyniku adopcji, ale żeby udowodnić światu , że wychowam je dobrze. Tak Iwusiu, zżera nas ambicja bycia matkami idealnymi :))
Żeby tylko nie popaśc w  obsesje !!Hehehe.
Oczywiście teraz lekko przebarwiam ten problem, bo przecież nie myśle bez przerwy nad każdym swoim gestem czy słowem skierowanym do dzieci lecz czasem analizuje co jest dla nich lepsze.
Faktycznie, nie myślalam tak o wychowaniu dzieci starszych, ale było  to raczej efektem braku doświadczeń i wspomniana już arogancja młodej kobiety.

Moja mama bawiąc sie dzisiaj z maluchami zwróciła uwagę na to, że dzieci cały czas muszą robić to samo, tak samo i mieć takie same zabawki. Jak jedno dziecko skarży się ,że boli je nóżka, to drugie też stwierdza, ze je tez boli nóżka, jeżeli jedno chce pić, to drugie też musi pić.Jeżeli jedno ma kubek z dziewczynka to drugie musi mieć taki sam (babcia zdarła konfliktotwórczą naklejke) itd.itp.
Mama powiedziła, ze takie ciągłe zwracanie uwagi, aby dzieci równo traktować jest bardzo męczące i że jej brakuje już cierpliwości :))
Faktycznie :)) Jest to uciążliwe  :))
Często na ulicy zaczepiaja mnie ludzie i pytaja czy prowadzę bliźnieta :) No nie bliźnieta, ale w wychowywaniu takiej dwójki rok po roku chyba nie ma żadnej różnicy :))
Jak Agata była starsza od Bartka o 4,5 roku to nie zastanawiałam sie kto ma ustąpić, kto ma racje , kto jest mądrzejszy.Miała ustapić starsza i już .
To było okropne i nie mogę sobie tego zachowania darować do dziś.
Teraz Pan Bóg "pokarał" mnie dziećmi z taką różnica wieku, że muszę bardziej gimnastykowac umysł , aby być sprawiedliwa :)))
I mysle ,że na dzien dzisiejszy to jest mój powazny problem i temat ciągłych rozważań .O!
Z reszta dałam sobie już rade: z kąpielą, z karmieniem, spaniem , spacerowaniem itp.

A uczucia ?? Jestem z natury baba mocno na ziemi stojącą, kobietą racjonalną, człowiekiem czynu, niełatwo mnie rozkleić, rozczulic, więc trudno spodziewać się po mnie, abym zaczęła nagle mówić pieszczotliwym,dziecięcym głosem :)
Przytulam, pieszczę, bawie sie, spaceruje , mysle, że jestem jak najbardziej soba , inna być nie mogę.
A, że niektórym wydaję sie być oschła? No cóż .....takimi metodami wychowałam juz dwójke dzieci i myśle,że wyszło mi nawet nieźle, więc wara niektórym od moich metod .O!!