Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O przytulaniu :)

Takie mnie oto dzisiaj z rana naszły myśli :)

Kiedy rano otwieram oczy pierwszy wita mnie Patryk. Nieśmiało podchodzi do naszego łóżka, czeka na zachętę, potem okrywa się kołderką i prosi o możliwość włączenia minimini.
Druga wstaje Oliwka, jeszcze oczka zaspane, jeszcze nie do końca rozróżnia kierunki, ale biegnie i z marszu rzuca się w moje ramiona:)

Taki scenariusz mamy codziennie, ale dzisiaj zanim otworzyłam na dobre oczy, kątem oka obserwowałam Patryka, jak cichutko, jak nieśmiało, z rezerwą zbliża się, jak patrzy na mnie i z trudem podejmuje decyzję , aby do mnie coś powiedziec. Mąż szykuje sie w kuchni do pracy, więc cichutko woła -tato, ale tata go nie słyszy, więc otwieram oczy, głaszczę po główce i mówię żeby sobie włączył bajke.
Wiem,że powinnam go sama przytulić, ale...............
Od rana myślę o tym.
Kiedy urodziłam najstarszą córkę miałam skończone 20 lat, byłam kobietą upartą, zdecydowaną , konfliktowa i z perspektywy czasu patrząc , bardzo nieukształtowaną. Normalne u młodych dziewcząt, każdy powie, ale moja córka jest właśnie teraz w tym wieku i tak nie mogę o niej powiedzieć.
Tak więc zaszłam sobie w ciążę, wyszłam zamąż , urodziłam dziecko, a tak naprawde konsekwencje moich decyzji poniosła moja matka. Mój mąż kształcił sie w drugim końcu Polski, ja pracowałam , a moja mama, która wtedy była dokładnie w tym wieku, w którym teraz jestem zajęła się wychowywaniem wnuczki.
Trwało do momentu ukończenia przez nią 4 lat tj ponownego zajcia przeze mnie w ciążę i urodzenia syna.
Syna wychowałam sama. Pisze sama , bo nasze małżeństwo było już wtedy w rozsypce, wiec wszystkie uczucia przelałam właśnie na niego. Karmiłam go długo piersią (córkę wcale), tuliłam, nosiłam na rękach i rozpieszczałam tak,że często słyszłam , że skończę , jak Gienia z "Ballady o Januszku".
Córkę przytulała babcia z dziadkiem i do dzisiaj jest ich oczkiem w głowie i najukochańsza wnuczka.Ja córki nie przytulałam.Strasznie mnie to teraz dręczy, ale czasu już nie wróce.Byłam głupia i tyle.
Efektem takich zachowań były powazne kłopoty wychowawcze z córka w wieku dojrzewania, udział w subkulturach, ogolona głowa, nocne niepowroty , wizyty u psychologa i walka o każdy dzień.Ech, dużo by o tym, ale na szczęście ten okres mamy już za sobą , a córka wyrosła na madrą i dojrzała studentkę medycyny :)
Starszy syn skończył właśnie 17 lat ,a sposób, w jaki go wychowywałam zaskutkował tym, że jest młodzieńcem ciepłym , mądrym , posiada wiele zainteresowań i nie sprawia żadnych kłopotów wychowawczych. Próbował w życiu wielu rzeczy : grał na pianinie, uczył się fotografii, japońskiego,trenuje aikido,uczy się tańca, interesuje sie psychologią, informatyką i sama już nie wiem czym:)

Dlaczego o tym piszę ? Bo jestem przekonana o ogromnej roli przytulania w życiu człowieka.
Nie przypominam sobie zeby mnie ktokolwiek w dzieciństwie przytulał. Miałam dobrych rodziców, zawsze stali u mojego boku i wiedziałam,że mnie kochają, ale mnie nie przytulali. Z tego co wiem , moich rodziców też nikt nie przytuał , więc pewnie nikt nas nie nauczył tej , jak sie okazuje trudnej sztuki.

Mój pierwszy mąż bardzo potrzebował przytulania, ale ja niewiele mogłam w tym kierunku zrobić.Nasze małżeństwo było wielką pomyłką, myślę,że od poczatku go nie kochałam i związku z tym nie pozwalałam zbyt często jemu się dotykać.Jego dotyk mnie ograniczał.
Obecny mąż pasuje do mnie jak druga połówka jabłuszka, jak puzzelek :)Bardzo go kocham i staram sie go przytulać :).Właściwie to inicjatywa zawsze wychodzi od niego, a ja bardzo to lubie .On mnie dobrze zna i bardzo mnie rozumie, więc po prostu mnie przygarnia, przytula i nie pyta czy tego chce :)

O tym, że dzieci potrzebują przytulania napisano już wiele książek i opracowań, a te oczywiste sprawy dotarły do mnie dopiero niedawno. Jak to mowią - lepiej późno niż wcale :)

Lecz jedna rzecz to posiadać świadomość, a druga sprawa to wprowadzenie tych rzeczy w życie. I z tym mam niestety mały problem.
Początkowo mała Oliwka bardzo mnie ograniczała swoja ciągła potrzebą posiadania mamy pod ręką.Bywało tak,że myśłałam ,że w środku mnie rozsadzi, ale jej wytrwałość spowodowała, że przyzwyczaiłam się i rzec można,że coreczka mnie oswoiła :)
Uwielbiam jak na mnie wskakuje , ściska i całuje :)Jak tu nie odwzajemniać pieszczot takiej rozkoszce :)?

Z Patryczkiem sprawa jest dla mnie bardziej skomplikowana, bo on sam niechetnie inicjuje przytulanki, co nie oznacza,że on tego nie lubi. Patryka trzeba przytulać. I staram sie to robić , ale robie to w sposób kontrolowany. Jest mi bardzo ciężko i musze się przełamywać. Nie dzieje sie to dlatego,że to dziecko mniej kocham , czy nie akceptuje, dzieje sie tak po prostu z przyczyn opisanych wyżej.
Na szczęscie dzieci maja jeszcze tatusia, który chetnie je tuli, nosi na rekach i jest naszą siła spokoju .

I tyle na dzisiaj refleksji o poranku .:)