Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Co o tym sądzicie ??

Ja trzymam za Ciebie i Twoje dzieci!

jesteście na samym szczycie! Wrzuć w google dziewiątka numerologiczna i już!

gdzieś za dwa tygodnie WRACAM na całego,- nieco( hi hi delikatnie mówiąc!!!) utyta- a u ciebie widzę wesolutko!!!!!

Mysle, ze dla niego zadanie tego pytania bylo tak samo trudne, jak dla ciebie swiadomosc, ze je zadal. Tez sie musial na to zdobyc, tak podejrzewam. Bo przeciez ty jestes jego mamusia, a jednak musial spytac o tamta... ja bym powiedziala, jak ma na imie jego mama i wytlumaczyla, ze nie wiesz (bo na pewno bedzie pytal, jak nie od razu, to za jakis czas), co sie z nia dzieje. Klamac nie mozesz w zadnym wypadku. To zawsze sie msci... Kazdy ma prawo wiedziec, skad pochodzi. Ukrywanie przed dziecmi ic pochodzenia uwazam za barbarzynstwo. Dobrze, ze wy tego nie robicie :) Mariolka, ty jestes tak madra i pelna milosci kobieta, ze na pewno sama wyczujesz co, ile i kiedy mozesz powiedziec :) Wierze w ciebie :) No i niezmiennie sciskam, laseczko :)))

nie mam zadnego moralnego prawa by cos Ci w tej sprawie doradzic, ale z wlasnego doswiadczenia juz wiem, ze odpowiadanie (szczerze i adekwatnie do wieku Pytajacego) znacznie redukuje potrzebe (bolesnych) pytan w starszym juz wieku. Dziecko, ktoremu udzielalam odpowiedzi na "trudne pytania" wczesniej, nie dopytuje sie juz tak czesto w pozniejszych latach, a jakie zaufanie zdobylam u dorastajacego juz syna! Ale, to tylko moje doswiadczenie, i nie wiem, czy w kazdej sytuacji sluzy rozwiazaniem?

sama piszesz, że Patryk jest szczegółowy i pamiętliwy. Dziecko ma prawo znac odpowiedź na swoje pytania. Muszą one tylko dostosowane być do jego wieku i rozwoju emocjonalnego. Prędzej czy później wrócicie do tego tematu. Możesz powiedzieć, że wiedziałaś od początku (bo skoro juz powiedziałaś, że nie wiesz), ale że to trudne dla ciebie, bo chiałabyś być dla nich najważniejsza, bo kochasz ich najbardziej na świecie. Ale skoro jest nadal ciekawy to ty jednak zdecydowałaś mu powiedzieć. Możesz zaznaczyć od razu, że niewiele wiesz, bo nigdy z tamtą kobita się nie widziałaś. Może na jakiś czas wystarczy? Bo co jeżeli kiedyś bedąc straszy zarzuci ci kłamstwo i zapyta w czym jeszcze go okłamałaś? na pewno nie teraz, ale jak już bedzie nastolatkiem? pewne rzeczy sam zrozumie i może okazać się, że takich problemów w ogóle miała nie bedziesz,. Ale jak już pisałam, kto to wie? Postaram się w najbliższym tygodniu znaleźć czas na gg, bo już brakuje mi tego pisania z tobą:))

nie wiem, co robić też... A co czujesz? Może lepiej teraz jak są małe i przyjmują bardziej naturalnie kwestie pojawienia się na świecie, niż jak będą nastolatkami? To dopiero będzie trudny orzech do zgryzienia... Przecież i tak Cię będą kochać. Nie bój się:))

Miało mnie jakiś czas nie być na Vitalii ale nie mogłam się powstrzymać i zaglądam do Was. Masz rację to dość trudna decyzja ze względu na delikatna psychikę dzieci, nawet jeśli są bardzo bystre i ciekawskie. Trzeba dawkować im informacje. Nie doradzę ci zbyt wiele, bo uważam, że najlepiej będzie jak zasięgniesz opinii osób bardziej kompetentnych w sprawach adopcji i psychiki dziecka. Myślę tylko, że to bardzo dobrze, że mówicie dzieciom wprost, ze choć są Waszymi dziećmi to urodził je ktoś inny, kto nie mógł sie nimi zająć. W Holandii to podstawa, dzieci od początku wiedzą , że są adoptowane co pozwala im zaakceptować ten fakt, przyzwyczaić się do tego a przez to oszczędza wielu stresów w przyszłości. Wasze maluchy teraz wiedzą, ze są adoptowane, ale są jeszcze na tyle małe, że prawdopodobnie zapomniałyby o tym. Dzięki spokojnemu i szczeremu podejściu do tematu, temu,że rozmawiacie z nimi o tym co ich nurtuje, myślę,cże w przyszłości temat adopcji i innych rodziców traktować będą zupełnie naturalnie, bez zbędnych emocji. Każdy chce wiedzieć o sobie jak najwięcej, nawet jeśli jest małym chłopcem czy dziewczynką. To chyba normalne. Jednak co do kwestii kiedy i jak dawkować dzieciom informacje o ich przeszłości (tym bardziej że nie była różana) spytajcie psychologa. Pozdrawiam cieplutko was i wasze maluszki! Wszystko będzie dobrze!!!

ale uważam, że powinnaś mówić. Pytania i tak będą i lepiej żeby dzieci dowiedziały się wszystkiego od Was niż od obcych ludzi. Pewnie na róznym etapie rozwoju trzeba dawkować informacje, ale moze powinnaś jednak powiedzieć im jak ma na imię ich matka? Sama widzisz, że już masz dylemat i swoiste poczucie winy, więc o swoją psychike tez powinnaś zadbać. Szczerosć jest najlepsza w każdym momencie życia - domysły, półprawdy i niedopowiedzenia zawsze prowadzą do frustracji. Trzymaj się cieplutko. Ewa

Mariolko Kochana, znam rodzinę która zaadoptowała rodzeństwo. Wszystko tam jest w najlepszym porządku. Z jednym ale. Otóż nie padła informacja o adopcji. Dzieci, dziś już dorośli ludzie, nie mają o tym pojęcia. Ich mama obawiała się pytań i prób skontaktowania się z rodzicami biologicznymi. Teraz każde ich, bodaj pięciominutowe, spóźnienie powoduje u niej taki niepokój, że zaczynam się obawiać o jej zdrowie. Żyje w stałym strachu, że ktoś im powie, a oni pojadą szukać śladów przeszłości. I co się wtedy stanie? Czy wrócą? Oni pochodzą z niezbyt ciekawego środowiska. Wydaje mi się, że musisz sama z sobą ustalić jakie informacje im przekażesz. Wszystkie inne znane mi dzieci,które wiedziały o adopcji poszukiwały korzeni. Często kończyło się szokiem.Ale wracały z tych wyprw w przeszłość do domu. Trudne są takie przeżycia. Sądzę, że jeśli się na nie przygotujesz, łatwiej Ci będzie znieść pytania i dociekania. Trzymam za Ciebie kciuki. Kibicuję Wam od lipca i jestem pełna uznania dla atmosfery i miłości jaką obdarzacie wszyscy maluszki. Wszystkiego najlepszego. P.S. Fajne zdjęcia zamieszczasz.

Pytania dzieci nie są łatwe , a odpowiedzi są jeszcze trudniejsze. Sądze ,że pomoc psychologa by sie przydala - w koncu tu chodzi o wasze dzieci :)powinas się poradzic specjalisty, co w takiej sytacji jest najlepsze i to rozwazyć... pozdrawiam