Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
:*

dziękuje za Wasze dobre słowa zamieszczone w poprzednim poście. Dodały mi dużo otuchy;* wiem że czas goi rany i z dnia na dzień ból będzie sie zmniejszał... Tak tylko zmnejszal bo nigdy nie mnie po stracie tak dobrego człowieka jakim był mój Tata.

Ja już ostatnie dni spędzam w moim domu rodzinnym. W niedziele sie pakuje i czas wracać na moje stare śmieci. Wiecie co, nawet brakuje mi tego miejskiego powietrza. U mnie na wsi, gdzie teraz jestem jest taka cisza jakby ludzi nie było, a w mieście ciągły gwar, ludzie ciagle gdzieś pędzą. Po drugie tęsknie za moja praca, może nawet nie za samymi obowiązkami jak za ludźmi;)

A co słychać w moim dietkowaniu? Powiem Wam że przez ostatnie 2 tygodnie strasznie to zaniedbałam, jak pisałam wcześniej sie objadając. Teraz emocje opadły i wracam po rozum do głowy. Ważyłam sie niedawno na wadze, która maja tutaj rodzice i uparcie mnie przekonuje ze wazę 104 kg, czyli schudłam. Ale nie nastawiam sie ze tak jest bo waga jest dosyć stara (wskazowkowa). Jak wrócę do siebie to mam jedna na której wazę sie od początku. Już zbliżam sie do magicznej liczby -20 kg mniej;) jestem już tak blisko tej wagi dwucyfrowej a jeszcze tak daleko.

Na szczęście do świat jeszcze pozostało ponad 5 tygodni;)